بلكه بايد از او خلافى سر زند تا كيفر ببيند.

جالب آن كه انسان نيز بر اساس دانسته‌ها به كسى مُزد نمى‌دهد، يعنى اگر علم داريم كه اين خيّاط لباس ما را مى‌دوزد، به او مزد نمى‌دهيم، بلكه بايد براى ما لباس بدوزد تا مزدى به او بدهيم.

بنابراين مراد از آزمايش وامتحان الهى در آيات و روايات، انجام وسر زدن عملى از انسان است تا پس از آن به كيفر يا پاداشى برسد. البتّه امتحان در اينجا مربوط به قلب است، زيرا چه بسيار افرادى رياكارانه اظهار ادب و تواضع مى‌كنند، ولى در درون متكبّرند.

پاداش‌هاى الهى هميشه با صفات «كَريم‌»، «عَظيم‌»، «كَبير»، «غَير مَمنُون‌» (پيوسته)، «نِعمَ اجر» (خوب)، مطرح شده است و اين به خاطر آن است كه پاداش‌هاى خداوند، از سرچشمه رحمت و لطف بى‌نهايت اوست.

پيام‌ها:

1- هم خلافكار را توبيخ كنيم و هم درستكار را تشويق.

در آيه قبل خلافكارانى كه در محضر پيامبر 6 بلند صحبت مى‌كردند توبيخ شدند، اين آيه و آيات بعد، افراد مؤدّب را تشويق مى‌كند. «انّ الّذين يَغضّون ... لهم مغفرة ...» آرى، سرزنش وتشويق بايد در كنار هم باشد.

2- ادب ظاهرى، نشانه تقواى درونى است. «الذين يغضّون ... امتحن اللّه قلوبهم للتّقوى» (يعنى كسانى كه‌