من محل آرزوها نيستم پس چه كسى غير از من قطع اميد كند، آيا آرزومندان نمى‌ترسند كه بغير من آرزو مى‌كنند، اگر اهل آسمانها و زمين همگى آرزو كنند و به هر يك از آنان تمام آنچه همگى آرزو مى‌كنند عطاء كنم ذره‌اى از ملكم كم نمى‌شود چگونه ملكى كم شود كه من سرپرست آن هستم، بدا بحال نااميدان از رحمت من، بدا بحال كسى كه نافرمانيم كند و مرا در نظر نگيرد.

2- امام صادق 7 در باره فرمايش خداوند كه مى‌فرمايد: «ايمان نياورند بسيارشان مگر كه آنان مشركانند (سوره يوسف/ 106)»، فرمود: منظور اين است كه شخص گويد: اگر فلانى نبود من از بين رفته بودم، اگر فلانى نبود به من فلان چيز نمى‌رسيد، اگر فلانى نبود عيالم از ميان مى‌رفت، آيا نمى‌بينى كه اين شخص براى خدا در ملكش شريك قرار داده (كه مى‌پندارد) روزيش مى‌دهد و از او (بلاء را) دفع مى‌گرداند. راوى گويد:

گفتم: اگر اين گونه بگويد چگونه است: اگر خدا بواسطه فلانى به من منت نمى‌گذارد هلاك مى‌شدم؟ فرمود: اشكالى ندارد.