من رضايت نمى‌دهند: آسمانهايم را از كسانى (فرشتگان كه) از تسبيح من خسته و ملول نمى‌شوند پر كرده‌ام، و امر كردمشان كه درها را ميان من و بندگانم نبندند، ولى (مردم) بقول من اعتماد نمى‌كنند. آيا نمى‌داند كسى كه دچار گرفتارى است گرفتاريش را غير از من برطرف نمى‌كند مگر اينكه من اذن داده باشم، چگونه است كه بنده‌ام را به من بى‌توجه مى‌بينم، آنچه را سؤال نكرده بخشيده‌ام سپس از او باز پس گرفتم و رد آن را از من سؤال نمى‌كند و از غير من سؤال مى‌كند، آيا نمى‌بيند كه قبل از مسألت به او عطا كنم، سپس اگر سؤال شوم سؤالم را پاسخ نگويم، مگر من بخيل هستم كه بنده‌ام بخالت در حق من روا مى‌دارد؟ آيا جود و كرم از آن من نيست؟ آيا عفو و رحمت بدست من نيست؟ آيا مگر