ابو الحسن محمد بن احمد بن علىّ بن أسد الأسدى معروف به ابن جرادة البردعي در شهر رى أخذ حديث كرده است.

از سال 347 به بعد در رى اقامت داشت، تا اينكه از ركن الدّوله سلطان آل بويه رخصت خواست تا به زيارت مشهد امام رضا 7 مشرّف گردد، و بدنبال آن در سال 452 بدان مشهد متبرّك سفر كرد پس از نيل به زيارت به ديار رى بازگشت، خود در كتاب عيون أخبار الرضا در اين خصوص گويد: وقتى از امير پيروز بخت ركن الدّوله براى زيارت تربت مطهّر حضرت رضا 7 رخصت خواستم، او در ماه رجب سال 352 با اين درخواست موافقت كرد، چون از نزد او برگشتم مرا باز خواند و گفت: اين تربت كه عازم آن هستى مشهد مباركى است، من خود آن بارگاه را زيارت كرده و در آنجا از خداوند متعال در خواست كردم حوائجى كه در دل داشتم بر آورد، و خداوند آنها را برايم بر آورده ساخت، حال تو نيز در آنجا مرا بياد آر و از دعا و زيارت برايم كوتاهى نكن كه دعا در آن مكان مقدّس مستجاب خواهد شد، من با او پيمان بستم كه چنان كنم و بقول خود عمل كردم، وقتى از مشهد متبرّك باز گشتم و نزد امير رفتم، پرسيد آيا براى ما دعا كردى و از جانب ما مراسم زيارت بجاى آوردى؟ جواب دادم: آرى، گفت: كارى نيكو كردى كه براى من ثابت و محقّق شده كه دعا در آن بارگاه مستجاب است.

او در طريق؟؟؟ سفر در شعبان همان سال وارد نيشابور شد، و از گروهى از مشايخ آن سامان حديث شنيد كه از جمله ايشان أبو علىّ حسين بن احمد بيهقى است كه در خانه خود برايش حديث گفت، همچنين عبد الواحد بن محمّد بن عبدوس نيشابورى، و أبو منصور احمد بن ابراهيم بن بكر خورى، و أبو سعيد محمّد بن فضل بن محمّد بن اسحاق مذكّر نيشابورى معروف به ابى سعيد معلّم، و نيز أبو الطّيّب حسين بن أحمد بن محمّد رازى، و عبد اللَّه بن محمّد بن عبد الوهّاب السجزيّ همگى براى او نقل حديث كردند.

و باز در نيشابور أبو نصر أحمد بن الحسين بن أحمد بن عبيد الضبّيّ المروانىّ النيشابورى براى او حديث گفت.

همچنين در مرو رود گروهى براى او نقل حديث كردند كه از جمله آنان أبو الحسين محمّد بن عليّ بن الشاه فقيه مرورودى، و أبو يوسف رافع بن عبد اللَّه بن‌