در حالى كه جوان بود، بزرگان شيعه از محضر او استماع حديث مى‌كردند. او جليل القدر، حافظ احاديث، آگاه و صاحب بينش نسبت به رجال و ناقد اخبار بود كه در ميان دانشمندان برخاسته از قم همانند او در زمينه حفظ داشتن احاديث و فراوانى دانش هرگز ديده نشده است، و داراى حدود سيصد اثر گرد آورى شده است.

ابن داود (ره) نيز در كتاب رجال خود نظير همين كلام را راجع به شيخ صدوق- رحمه اللَّه- آورده است.

فخر المحقّقين (ره) در اجازه خود به شمس الدّين محمّد بن صدقه از او بنام شيخ و امام ياد كرده است.

شهيد اوّل (ره) در اجازه خود به زين الدّين عليّ بن خازن وى را بصفت الامام بن الإمام الصدوق ياد نموده است.

شيخ علىّ بن هلال الجزائري (ره) ضمن اجازه خود به محقّق كركي از او بعنوان شيخ، صدوق، حافظ، نام برده است.

و محقّق كركي (ره) نيز در اجازه خود به شيخ حسين بن شمس الدّين او را به شيخ، امام، ثقه، صدوق، محدّث و حافظ ستوده است، و در ضمن اجازه خود به شيخ صفىّ الدّين عيسى از او با ألقاب حافظ و محدّث و رحّال (پوينده سفر، براى كسب دانش) و نويسنده و گنجينه و ثقه و صدوق ياد مى‌كند.

و نيز شهيد ثانى (ره) در اجازه خود به شيخ حسين بن عبد الصّمد از وى با ألفاظ شيخ، امام، عالم، فقيه و صدوق نام مى‌برد.

و شيخ حسن ابن الشهيد (ره) در اجازه خود به سيد نجم الدّين او را شيخ، امام، صدوق، فقيه مى‌نامد.

شيخ حسين بن عبد الصمد در كتاب وصول الأخيار إلى اصول الأخبار از ايشان بعنوان الشّيخ الجليل النّبيل نام برده گويد: اين شيخ بزرگوار و بسيار بلند مرتبه در ميان خاصّه و عامّه حافظ احاديث بسيار، بصير و آگاه به فقه و رجال و علوم عقلى و نقلى، ناقد اخبار، پيشواى فرقه ناجيه و فقيه شيعه و چهره درخشان آن در خراسان، و عراق عجم بوده، و در عصر خويش كسى در قدرت حافظه بويژه حفظ حديث، و نيز فراوانى و سرشارى دانش نظير او ديده نشده است، در سال 355 وارد بغداد شد و در حالى كه‌