اگر كسى را ديديد كه كراماتى هويدا ساخت، به‌گونه‌اى كه به هوا رفت، فريفته او نشويد؛ بلكه نيك بنگريد كه او چگونه با امر و نهى و حفظ حدود الاهى و اداى شريعت معامله مى‌كند.[1]

سهل تسترى (م. 283 ق):

هر وجود و يافتى كه كتاب و سنت به درستى آن گواه ندهد، باطل است. اين حال و راه صوفيان است و هر كه حالى جز اين ادعا كند، ديوانه دروغگوست.[2]

ابراهيم خواص (م. 291 ق):

العلم كله في كلمتين: لاتتكلف ما كفيت و لا تضيع ما استكفيت‌

؛ رنج مكش در طلب آنچه در قسمت ازلى براى تو كفايت كرده شده است و آن رزق است و ضايع مگردان آنچه از تو كفايت آن طلب كرده‌اند و آن انقياد احكام خداوندى است از اوامر و نواهى.[3]

جنيد بغدادى (م. 297 ق):

تمام راه‌ها بر خلق بسته است؛ مگر آن‌كه درپى رسول اكرم رود و از سنت او پيروى كند و ملازم طريقه او باشد.[4]

گروهى هستند كه سخن از اسقاط اعمال مى‌كنند و اين سخن بر من بسيار گران است. آن كس كه دزدى كند و زنا كند، برتر از كسى است كه چنين مى‌گويد. همانا عارفان، اعمال را از خدا مى‌گيرند و در آن اعمال به خدا باز مى‌گردند.[5]

[1] - ابوالقاسم قشيرى، رسالة قشيريه، ص 56.

[2] - ابوحفص عمر بن محمد سهروردى، عوارف المعارف، ص 37.

[3] - عبدالرحمن جامى، نفحات الانس، ص 139.

[4] - ابوعبدالرحمن سلمى، طبقات الصوفية، ص 132.

[5] - ابوحفص عمر بن محمد سهرودى، عوارف المعارف، ص 52.