ابوعبدالله مختار هروى (م. 277 ق):

اصل عبوديت آن است كه چنان باشى به ظاهر كه از تو همه شرع ظاهر بود و چنان باشى به باطن كه در تو ياد غير را گنجايى نبود.[1]

ابوحمزه بغدادى (م. 289 ق):

هيچ راهنمايى در طريق به خداى تعالى نيست، جز متابعت از رسول خدا در احوال و افعال و اقوال.[2]

عبدالله بن محمد مرتعش (م. 328 ق):

هرگز خويشتن را به باطن خاص نديدم تا خود را به ظاهر عام نديدم؛ معنى آن است كه حقيقت من درست نيامد تا شريعت من صافى نشد.[3]

ابوالقاسم قشيرى (م. 465 ق):

هر حقيقت كه بسته نبود، به شريعت با هيچ حاصل نيايد.[4]

على هجويرى (م. 464 ق):

يكى از گروه از ملاحده كه قيام هر يك ازين با يكديگر روا ندارند و گويند كه چون حال حقيقت كشف گشت، شريعت برخيزد. ... اقامت شريعت بى‌وجودِ حقيقت محال بود و اقامت حقيقت بى‌حفظِ شريعت، محال و مثال اين، چون شخصى باشد زنده به جان. چون جان از وى جدا شود، شخص مردارى شود و جان بادى![5]

[1] - عبدالرحمن جامى، نفحات الانس، ص 361.

[2] - ابوعبدالرحمن سلمى، طبقات الصوفيه، ص 229.

[3] - عبدالرحمن جامى، نفحات الانس، ص 351.

[4] - ابوالقاسم قشيرى، رساله قشيريه، ص 127.

[5] - على هجويرى، كشف المحجوب، ص 499؛ نيز بنگريد به: ابوالقاسم قشيرى، رساله قشيريه، ص 127.