ندارد؛[1] پرهيز از هر چيزى كه مايه دورى دل از خداى سبحان و موجب آلودگى وناپاكى آن مى‌گردد؛ اما چون آلودگى‌ها به دوگونه ظاهرى و باطنى هستند، تقوانيز به دو قسم تقواى ظاهرى و تقواى باطنى تقسيم مى‌گردد. تقواى ظاهرى، پرهيز از هر چيزى است كه خداى سبحان خوش ندارد كه در رفتار ظاهرى ماآشكار گردد؛ مانند ترك اوامر تكليفى، مثل نماز و انجام نواهى تكليفى، مثل‌چشم‌چرانى. تقواى باطنى نيز پرهيز از هر چيزى است كه خداى‌سبحان خوش ندارد كه در اعمال قلبى ما ظهور كند؛ مانند ترك اعمال الاهى، مثل توكل‌و انجام اعمال نفسانى، مثل حرص. امام صادق (ع) در تفسير تقواى الاهى مى‌فرمايد:

خدا تو را به آن‌گونه‌اى كه فرمان داد، تارك نبيند و به آن‌گونه كه نهى كرد، آلوده نبيند.[2]

بنابراين نمازگزار با تقواپيشگى، دل را پاكيزه ساخته، تطهير مى‌كند تا خداى سبحان نگاهى رحيمانه به او داشته باشد كه به فرموده اميرمؤمنان (ع):

دل‌هاى پاك بندگان محل نگاه خداست؛ پس هركه دلش را پاك كند، خدا به دل او مى‌نگرد.

اين نگاه، باران رحمتى مى‌باراند كه دل را براى اقامه نماز در پيشگاه الاهى آماده مى‌سازد.

2. استقبال دل‌

نمازگزار پس از تحصيل طهارت باطنى، اجازه اقامه نماز در حريم دل را به دست‌

[1] - قال على( ع):« التقوى اجتناب.»( عبدالواحد آمدى، غررالحكم و دررالحكم، ح 188.)

[2] -« أن لايفقدك الله حيث أمرك و لا يراك حيث نهاك.»( محمدباقر مجلسى، بحارالأنوار، ج 70، ص 285.)