مى‌آورد هم‌چنان كه پس از وضوى ظاهرى، اجازه اقامه نماز بر سجاده نياز را فراهم مى‌سازد. وى در اين راستا بايد چند گام بردارد: نخستين گام «استقبال دل» است؛ يعنى روى‌گردانى دل از وجوه متكثّر و روى‌آورى تمام‌رخ به وجه‌الله. بنابراين استقبال دو ضلع دارد: يك ضلع، روى‌گردانى و ضلع ديگر روى‌آورى. در ضلع روى‌گردانى بايد از تعلقاتى كه در دل ريشه دارند و مايه دل‌مشغولى و پراكندگى خاطر هستند، روى برگرداند؛ هرچند بسيارى از تعلقات را پيش‌تر با معرفت توحيدى و تقواى الاهى از دل شسته و بند برخى آنها را نيز با اين دو عنصر سست گردانيده و به صرف اقدام به اقامه نماز و اندكى تأمّل، آنها را به باد فراموشى سپرده باشد. امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

آنگاه كه در نماز رو به قبله ايستادى، از دنيا و هرچه در آن است و از مردم و هرچه در دستان آنان است، مأيوس شو و آنها را فراموش كن و قلب و دل خود را از هرچه تو را مشغول ساخته و از خدا بازداشته، رها و آزاد گردان و از صميم دل و با سرّ قلبت، متوجه عظمت خداى عزّوجلّ باش.[1]

ضلع روى‌گردانى، علاوه بر رياضت‌ها، با برجسته‌سازى ضلع روى‌آورى در صحنه دل حاصل مى‌شود؛ به‌گونه‌اى كه نمازگزار با معرفت توحيدى، خداى سبحان را وجود گسترده‌اى مى‌داند كه سراسر هستى را دربر گرفته و در دل همه آفريده‌ها، حضور وجودى و به آنها احاطه وجودى دارد. اين حضور احاطى از يك ارتباط وجودى خبر مى‌دهد؛ ارتباطى كه جهت قرب و حضور خداوندى و دريچه روى‌آورى خداى سبحان با دل آفريده‌هاست؛ دريچه‌اى به نام «وجه‌الله». اين دريچه پنجره ارتباط، نقطه مواجهه و محل رويارويى مستقيم دل با خداى سبحان است كه به آن «سرّ وجودى» و «وجه خاص» مى‌گويند.

[1] -( منسوب به) الامام جعفر بن محمد الصادق( ع)، مصباح الشريعة، باب سيزدهم، ص 71.