آلودگى‌ها پاك مى‌كند».[1] امام‌صادق (ع) فرمودند:

آنگاه كه خواستى اعضا و جوارح خود را با آب (وضو) طهارت دهى، دلت را با تقوا و يقين تطهير كن.[2]

نمازگزار بايد در حوزه معرفت الاهى در مقام وصول به توحيد قلبى، يعنى روى‌گردانى دل از كثرت به وحدت برآيد؛ به‌گونه‌اى كه از سر يقين- هر چند احساسى- بداند كه خداى سبحان وجود بى‌كرانى است كه سراسر هستى را در بر گرفته و بر همه موجودات، احاطه مالكى دارد و بر احوال همه آنان بيناست. فهم احاطه مالكى، وى را بر آن مى‌دارد كه خود را همانند ديگر موجودات، عبدتام خداى سبحان بداند. يافت وجدانى اين دانش (عبوديت)، اندك‌اندك اصنام دل را درهم مى‌شكند و كعبه دل را از تعلقات، پاك و مطهّر مى‌سازد كه عبوديت تعلق‌شكن است. فهم بينايى خداى سبحان بر احوال همه موجودات، وى‌را بر آن مى‌دارد كه از تمامى كرده‌هاى زشت گذشته كه در محضر آن وجودبى‌كرانه انجام داده، شرمناك شود و از سر حياى بسيار، عرق شرم برپيشانى دل نشسته و زبان به استغفار گشوده، توبه كند تا دل از گناهان مطهر گرداند؛ آنگاه رحمت الاهى بر دل ببارد و او را براى اقامه نماز در پيشگاه قدس ربوبى آماده سازد.

عنصر تقواى الاهى كه به فرموده امام على (ع) شفاى درد دل‌ها و اصلاح فساد سينه‌ها و پاكى چرك نفس‌ها در آن است،[3] معنايى جز اجتناب و پرهيز

[1] - قال الصادق( ع):« اذا اردت الطهارة و الوضو فتقدم الى الماء تقدمك الى رحمة الله ... و كما أن رحمة الله تطهر ذنوب العباد.»(( منسوب به) الامام جعفر بن محمد الصادق( ع)، مصباح الشريعة، ص 57.)

[2] -« طهّر قلبك بالتقوى و اليقين عند طهارة جوارحك بالماء.»( همان، ص 59.)

[3] -« تقوى الله دواء داء قلوبكم ... و صلاح فساد صدوركم و طهور دنس أنفسكم ....»( نهج‌البلاغه، خطبه 198.)