حاجى در سفر حج و عمره ميهمان خداوند است و از آن‌جا كه خالق، به ظاهر خلق نمى‌نگرد بلكه به باطن نظر دارد، لذا به روح و جان حاجى نظر مى‌افكند و روا نيست انسان با آلودگى به محضر حق وارد شود.

عادت مردم در ميهمانى‌ها اين است كه از محل كار خود به خانه رفته، جسم خويش را شستشو داده، لباس‌هاى تميز پوشيده، موها را شانه زده، خود را معطر مى‌كنند و سپس به ميهمانى مى‌روند و هرچه ميزبان درنظر آن‌ها مهم‌تر باشد، اين‌گونه آداب را بيشتر رعايت مى‌كنند.

حال چه‌كسى از خداوند عظمتش بيشتر است؟ آيا از ادب به‌دور نيست كه انسان در پيشگاه خالق و آفريننده خود با قلبى مالامال از گناه و معصيت شرفياب شود؟ خدايى كه به تمام افكار و اسرار نهان ما آگاه است، اعمال ما را مى‌داند و از نيات ما باخبر است.

از اين رو پيش از ورود به حرمين شريفين لازم است حاجى خانه دل را از گناه پاك نمايد، آن‌گاه به‌سوى كوى دوست حركت كند.

توبه نيز بايد حقيقى و به بيان قرآن كريم توبه نصوح باشد:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً