بعهده مى‌گيرد، و او را هرگز به غير وانمى‌گذارد.

و اما قيام و سر برداشتن پس از ركوع،

نيت انسان در انجام اين عمل مى‌بايست كه اين باشد كه پس از خضوع و خشوع و تواضع در برابر پروردگار بحول و قوه او بر دشمنان او گردن افرازد، و برترى جويد، و در هنگام گفتن تكبير آن، دستها را كه بلند مى‌كند از تواضع و فروتنى در مقابل دشمنان خدا تبرى بجويد، و مستحب است كه در هنگام ركوع پشت خود را صاف نگه دارد و گردنش را بكشد باين نيت كه من به تو ايمان آوردم گرچه گردنم را بزنى، سپس سر را بلند كند باين اميد كه خضوع و خشوع و تسبيح و حمدش قبول درگاه الهى شده باشد، و با حول و قوه او بر دشمنان او غالب آيد، و اين اميد را با اين ذكر كه بر زبان مى‌آورد كه «سمع اللّه لمن حمده» (هركس كه حمد و ستايش حضرت حق كند خداوند آن را مى‌شنود) تأكيد نمايد.

سپس خضوع و خشوعت را نسبت به پروردگار با گفتن اين ذكر كه:

اهل الكبرياء و العظمة و الجود و الجبروت.

زيادتر نما، به‌عبارت‌ديگر پس از اينكه براى عبوديت و بندگى خدا قيام نمودى، اين قيام اقتضا مى‌كند كه از اينكه براى خود در قيام به عبوديت و بندگى او حول و قوه‌اى ببينى با انجام ركوع تبرى بجوئى، و با اين عمل او را از اينكه برايش در حول و قوه شريكى باشد منزه بدانى، و اقتضاى اين امر اينست كه تو با اينكه در مقابل او ذليل و خاضع و خاشع هستى بر دشمنان او و دشمنان دوستان او بحول و قوه او برترى و تفوق داشته باشى. و اقتضاى تصور اين مطلب اينست كه پس از اين برترى‌