كه صورت قلب و عقل خويش را از منحرف شدن و توجّه به غير او- جلّ جلاله- از تمام امور خوشايند و ناخوشايند، به سوى خداوندى نمودم كه آسمانها و زمين را پديد آورد.

به بعضى از عارفان گفته شد: چه نيكو با صورت ظاهر در نماز اقبال و توجّه دارى؟ فرمود: اگر صورت ظاهرم منحرف نشود، صورت دلم بسيار منحرف مى‌شود.

بنا بر اين، وقتى صورت قلب بكلّى به خداوند- جلّ جلاله- اقبال و توجّه داشته باشد، اعضا و جوارح نيز بر اساس هدفى كه براى آن آفريده شده‌اند (يعنى عبادت و پرستش حضرت حقّ) بر خداوند- جلّ جلاله- توجّه مى‌كنند، زيرا رابطه آنها با قلب مانند فرمانروا و رعيّت است.

اختلاف حالات نمازگزاران در هنگام دخول در نماز

1- اگر نمازگزار با حال گذشته وارد نماز شود، همانند كسانى كه به خدا توجّه دارند وارد نماز شده است، و اگر اين حالت تا پايان نماز استمرار داشته باشد، به آمال و آرزوى خويش نايل و كامياب خواهد شد.

2- اگر نمازگزار در حالى كه مولاى او وى را مشاهده مى‌كند، بلغزد و از او روى برگرداند، حالش بسان حال لغزش‌كنندگان خواهد بود كه هنگام گام برداشتن در مسير، گاهى افتاده و گاهى مى‌ايستند، و چه بسا همين لغزش، دنيا و آخرت وى را تباه نموده و به واسطه آن، اقبال و توجّهش به پروردگار- جلّ جلاله- و خشنودى او از دستش برود.

3- اگر نمازگزار در حال گفتن «وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ‌» از هيبت قرار گرفتن در محضر حضرت حقّ و رعايت حرمت او كه واجب است، غفلت داشته باشد و يا خود را به غفلت بزند، در اين گفتارش كه مى‌گويد: «با تمام وجود به خداوندى كه آسمانها و زمين را پديد آورده، توجّه نموده و روى آورده‌ام.»