و همچنين مى‌فرمايد:

بالْقِناعَةِ يَكُونُ الْعِزُّ»[1]

به كمك قناعت، عزّت نفس به دست مى‌آيد.

ج- بى نيازى وآزادگى‌

نيازمند ديگران نبودن و داشتن آزادى، دو صفت از صفت‌هاى برجسته انسانى است كه به وسيله اكتفانمودن به اندك به دست مى‌آيد.

پيامبراكرم 6 فرمود:

«مَنْ قَنَعَ بِما رَزَقَهُ‌اللَّهُ فَهُوَ مِنْ أَغْنَى النَّاسِ»[2]

هركس به آنچه خدا روزى او كرده قناعت كند از بى نيازترين مردم است.

باز مى فرمايد:

«عِزُّ الْمُؤْمِنِ اسْتِغْناؤُهُ عَنِ‌النَّاسِ وَ فىِ الْقَناعَةِ الْحُرِّيَةُ وَ العِزُّ»[3]

عزّت مؤمن در بى نيازيش از مردم است و آزادگى و عزّت نفس در قناعت نهفته است.

اميرمؤمنان 7 نيز مى فرمايد:

«الْعَبْدُ حُرٌّ ما قَنَعَ، الْحُرُّ عَبْدٌ ما طَمَعَ»[4]

بنده، آزاد است اگر قانع باشد، و آزاد، بنده است اگرقانع نباشد.

قناعت كن اى نفس بر اندكى‌

كه سلطان و درويش بينى يكى‌

چرا پيش خسرو بخواهش روى‌

چو يك سو نهادى طمع، خسروى‌[5]

[1] - همان مدرك، ص 214.

[2] - تحف العقول، ص 15، اميركبير.

[3] - مجموعه ورّام، ص 169.

[4] - غررالحكم، ج 1، ص 113.

[5] - كليات سعدى، ص 334، اميركبير.