«... ايَّاكُمْ وَ مُجالَسَةَ الْمُلوُكِ وَ ابْناءَ الدُّنْيا ... وَ انْظُرْ الى‌ مَنْ هُوَ دوُنَكَ فَتَكوُنَ لِأَنْعُمِ اللَّهِ شاكِراً، وَ لِمَزيدِهِ مُسْتَوْجِباً ...»[1]

ازهمنشينى با پادشاهان وفرزندان دنيا دورى كنيد ... ونگاه كن به پايين تر از خود تا اين كه از نعمتهاى خدا قدردانى كنى، ولايق نعمتهاى فراوان خداشوى ....

امام باقر 7 فرمود:

«لا تُجالِسِ الْأَغْنِياءَ فَانَّ الْعَبْدَ يُجالِسُهُمْ وَ هُوَ يَرى‌ انَّ لِلَّهِ عَلَيْهِ نِعْمَةٌ فَمايَقُومُ حَتّى‌ يَرى‌ انْ لَيْسَ لِلَّهِ عَلَيْهِ نِعْمَةٌ»[2]

با ثروتمندان مجالست نكن، چرا كه انسان با آنها نشست وبرخاست مى‌كند درحالى كه اذعان داشته خداوند به او نعمت داده است، وليكن (پس از همنشينى باآنها) بر مى‌خيزد ومى پندارد خداوند به او هيچ نعمتى نداده است.

د تحمّل فقر

خوب است كه غير فقير با فقرا همنشينى كند و سختى ومشكلات زندگى آنها را ازنزديك ببيند، تااگر روزى گرفتار فقر شد، بتواندآن راتحمّل كند. سعدى مى‌گويد:

هرگز از دور زمان نناليده بودم و روى از گردش آسمان درهم نكشيده مگر وقتى كه پايم برهنه مانده بود واستطاعت پاى پوشى نداشتم، به جامع كوفه درآمدم دلتنگ، يكى را ديدم كه پاى نداشت، سپاس نعمت حق به جاى آوردم و بر بى‌كفشى صبر كردم.

ه- بهره مندى ازشفاعت‌

انسانهايى‌كه در دنيا بامحرومان هم غذا شده و همنشينى كرده‌اند، در آخرت‌

[1] - مستدرك الوسائل، حاجى نورى، ج 12، ص 310.

[2] - بحارالانوار، ج 74، ص 194.

[3] - كليّات سعدى، ص 107.