«إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِينَ‌»[1] خداوند مستكبران را دوست ندارد.

امام خمينى قدّس سرّه مى‌فرمايد:

«اگر (نفس) تأنّف مى‌كند از مجالست با فقرا ومساكين، تو دماغ او رابه خاك ماليده، با فقرا مجالست كن، هم‌غذا شو، همسفر شو، مزاح كن ....»[2]

ب- قناعت‌

رفت وآمد بابينوايان ومشاهده زندگى آنها از نزديك سبب مى‌شود كه انسان از وضع زندگى خويش خشنود شود و روحيه قناعت وبى نيازى در او تقويت گردد برعكس، همنشينى با مترفين وثروتمندان، سبب افزونى حرص وآز مى‌شود.

امام باقر 7 فرمود:

«ايَّاكَ انْ تَطْمَحَ بَصَرَكَ الى‌ مَنْ هُوَ فَوْقَكَ ...»[3]

مبادا به بالا دست خود چشم بدوزى.

وهمچنين براى به دست آوردن، صفت قناعت مى‌فرمايد:

«اگر مى خواهى به اندك اكتفا نمايى، زندگى رسول خدا 6 را به ياد آور، كه خوراك او جو وشيرينى او خرما وهيزمش پوست درخت خرما بود، اگر به دست مى‌آورد.»[4]

ج- قدردانى از نعمتها

همنشينى با محرومان سبب مى‌شود تا انسان ازنعمتهاى الهى كه در اختيار او قرار گرفته است قدردانى كند. حضرت علىّ 7 فرمود:

«جالِسِ الْفُقَراءَ تَزْدَدْ شُكْراً»[5] با فقرا همنشينى كن تا سپاسگزارى راافزون كنى.

امام صادق 7 مى فرمايد:

[1] - بحارالانوار، ج 43، ص 352.

[2] - چهل حديث، ص 84، نشر فرهنگى رجا.

[3] - جامع‌السعّادات، ج 2، ص 105، اعلمى بيروت.

[4] - جامع‌السعادات، ج 2، ص 105.

[5] - شرح‌غررالحكم، ج 3، ص 357.