است و باران تندى بر آن ببارد و خاك را از روى آن سنگ بشويد، بطورى كه ديگر قدرت جمع كردن ذرات آن خاك نباشد و چيزى از آن باقى نماند. حال رياكار نيز چنين است. او كارى انجام داده كه عمقى ندارد بلكه ظاهرى فريبنده دارد، ولى بزودى واقعيت عمل خود را خواهد ديد كه آن چنان از بين رفته كه چيزى از آن باقى نمانده است و به تعبيرى بى اثر شده است مى‌فرمايد:

«... كَالَّذِي يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ وَ لا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَيْهِ تُرابٌ فَأَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْداً لا يَقْدِرُونَ عَلى‌ شَيْ‌ءٍ مِمَّا كَسَبُوا ....»[1]

مانند آن كس كه مالش را براى نشان دادن به مردم، انفاق مى‌كند و به خداوند و روز جزا، ايمان ندارد، مَثَل او همانند سنگ صافى است كه خاك روى آن بوده، رگبارى به آن رسد و آن را (بشويد و) صاف به جاگذارد (رياكاران) بر حفظ آنچه كرده‌اند توانايى ندارند (واز آن بهره‌اى نمى‌برند).

رياكار كيست؟

رياكار كسى است كه ظاهرى فريبنده داشته و حالتى چون پارسايان به خود مى‌گيرد، ولى باطنش آلوده و زشت است. او اعمالى همچون نماز، روزه، ذكر خدا، تلاوت قرآن، انفاق و ساير وظايف عبادى را براى نشان دادن به مردم انجام مى‌دهد واز ستايش و تعريف ديگران خرسند مى‌شود. حضرت على عليه‌السلام فرمود:

«الْمُرائى‌ ظاهِرُهُ جَميلٌ وَباطِنُهُ عَليلٌ»[2]

رياكار، ظاهرش زيبا و اندرونش معيوب است.

[1] - بقره، آيه 264

[2] - ميزان الحكمه، ج 4، ص 22