عليهم‌السلام به امراض روحى فرد و جامعه آشناتر و براى درخواست حاجت، چگونگى بيان آن و كيفيت راز و نياز با حق تعالى، آگاهتر و بيناتر بوده‌اند. آنان مى‌دانستند كه بشر چه نقصى را دارا و چه كمالى را فاقد است. چه بايد بكند و چه بايد بخواهد. از اين رو، سزاوار است دعاكننده، طرز بيان حاجت و چگونگى درخواست مطالب خود را ازمعصوم فراگيرد، تا اميد بر آورده شدن حاجتش بيشتر و اجرو پاداشش، فزونتر باشد.

اگر كسى بتواند از مدارك موجود، با موازين علمى، صحّتِ صدور دعا از معصوم را به دست آورد، آن را به قصد ورود بخواند. ولى اگرنتواند دليل معتبر و مدرك قابل اعتمادى پيداكند، و در پژوهشها و بررسيهاى خود به اين نتيجه برسد كه سند فلان دعا ضعيف و غير قابل اطمينان است، نبايد آن را بطور قطعى به معصوم، نسبت دهد، بلكه به اميد ثواب و رسيدن به پاداش مخصوص آن، بخواند كه إن شاءَاللّهُ آن را خواهد يافت، اگر چه در تشخيص خود به خطا رفته باشد.

يك نكته:

گاهى دعا ياعملى كه سند معتبر هم دارد، مربوط به زمان يا مكانى خاص است، مانند دعاهاى ماه رمضان يا مناجات مسجدكوفه، اگر كسى بخواهد، آنها را در غير آن زمان و يا غير آن مكان انجام دهد، در اين صورت بايد آن را فقط به عنوان رجا و احتمال سودمند بودن به جاى آورد ونه به قصد استحباب قطعى يا ثواب ثابت، يعنى چنين نيت كند. «به احتمال اينكه مطلوب بوده و مأجور باشم به جاى مى‌آورم.»

خواندن زيارتهاى مخصوص درمكانهاى مقدس مانند زيارت جامعه كبيره، امين الله، وارث و غيراينها نيز كه در هر يك خصوصيتى از نظر شخص معصوم يا از نظر زمان ومكان در نظر گرفته شده، در غير محلّ مخصوص، بايد به قصد رجا باشد و همچنين خواندن دعاهاى مخصوص مانند كميل، افتتاح و غيره در غير اوقات اختصاصى آنها و خلاصه عمل عبادى در اين موارد نيز بايد به عنوان «رجاء» انجام گيرد.