دعا، به معناى خواندن، حاجت خواستن واستمداد آمده و در اصطلاح اهل
شرع، گفتگو كردن با خداوند سبحان، به شكل طلب حاجت و درخواست حلّ مشكلات از درگاه
او، يا به شكل مناجات و ذكر اوصاف جلال وجمال ذات پاك اوست.
دعا، در اسلام گاهى به عنوان عبادت مستقل بوده و خود داراى اجر و
پاداش نيك مىباشد و كسى كه از آن رويگردان باشد، مستحق آتش دوزخ است وگاهى نيز از
آن به عنوان مقدمه و وسيله براى گره گشايى، حلّ مشكلات، درمان دردها و كليد
رستگارى ياد شده است.
دعا بر دو قسم است:
1- دعاهاى غير وارد كه هر كس به هر شكل و به هر زبانى مىخواند و
حاجتش را در پيشگاه خدا اظهار مىكند.
2- دعاهاى واردكه ا ز امامان معصوم (ع) رسيده است.
آن دسته از دعاهايى كه مىدانيم از معصوم رسيده، آنها را به قصد ورود
بايد خواند، يعنى به اين قصد كه از معصوم رسيده، مىخوانيم وآن دعاهايى كه مدرك
معتبر نداشته، بلكه خبر ضعيفى، آن را نقل كرده، آنها را به قصد رجا يعنى به اميد
رسيدن به ثواب مورد نظر، بايدخواند. همچنين دعا، زيارت و اعمالى كه زمان ومكان خاصى
دارد، اگر درهمان زمان ومكان خاص به جا آورده شود، به نيت ورود و در غير آن زمان و
مكان، به نيت اميد ثواب بايد به جا آورده شود.
^ پرسش
1- دعا را از نظر لغت و اصطلاح تعريف كنيد.
2- اهميت دعا را ازديدگاه قرآن با ذكر يك آيه توضيح دهيد.