عليه‌السلام اشاره مى‌كنيم:

«الْايمانُ شَجَرَةٌ، اصْلُهاالْيَقينُ، وَفَرْعُهَاالتُّقى وَنُورُهَا الْحَياءُ وَثَمَرُهَا السَّخاءُ»[1]

ايمان درختى است كه ريشه‌اش يقين، شاخه‌اش تقوا، شكوفه‌اش حيا و ميوه‌اش سخاوت است.

«رَأْسُ الْايمانِ حُسْنُ الْخُلْقِ وَالتَّحَلّى‌ بِالصِّدْقِ»[2]

خوش اخلاقى و به راستى آراسته بودن، سرِ ايمان است.

«اكْمَلُكُمْ ايماناً احْسَنُكُمْ اخْلاقاً»[3]

كاملترين شما از نظر ايمان، نيكوترين شما از حيث اخلاق است.

[1] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 2، ص 47

[2] - همان مدرك، ج 4، ص 53

[3] - بحارالانوار، ج 71، ص 387، اسلاميه