آرزومند بهشت، از خداوند باشد.»[1]

به امام صادق عليه‌السلام گفتند: گروهى از پيروان شما درحالى كه نامه اعمال خود را به وسيله گناه سياه كرده‌اند، مى گويند: ما اميدواريم! حضرت فرمود:

دروغ مى‌گويند، آنها پيروان ما نيستند. آنها گروهى هستند كه آرزوها ايشان را به اين سو و آن سو مى‌برد. هر كسى كه اميد چيزى را داشته باشد، به خاطر آن كوشش مى‌نمايد و هر كس از چيزى بترسد، از آن مى‌گريزد.[2]

امام زين العابدين عليه‌السلام نيز در مناجاتش به درگاه الهى عرض مى‌كند:

«... وَ اعُوذُ بِكَ مِنْ ... رَجاءٍ مَكْذُوبٍ»[3]

... (خداوندا!) از رجاى دروغين به تو پناه مى‌برم.

مفهوم خوف‌

«خوف» در لغت به معناى ترس، بيم و هراس بوده‌[4] و دراصطلاح عبارت است از آن‌كه قلب، به جهت نگرانى از حوادث ناخوشايندى كه در آينده نزديك تحقق مى‌يابد، به درد آيد و بسوزد.

انسان بايد ازخدا بترسد و دل مؤمن بايد لبريز از اين گونه ترس باشد؛ البته ترس ازخدا از آن جهت نيست كه خدا- نعوذ بالله- موجود ترسناكى است، ترس از خدا معانى و مراتبى دارد. يك معناى ترس از خدا، ترس از خشم خدا و عذاب خدا در دنيا و آخرت است و منشأ خشم و عذاب الهى، نافرمانى بشر است. انسان اگر از قدرت برترى بترسد نافرمانى‌

[1] - محجّةالبيضا، فيض كاشانى، ج 7، ص 250، بيروت

[2] - اصول كافى، ج 3، ص 111

[3] - بحارالانوار، ج 94، ص 156، اسلاميه

[4] - لغت نامه دهخدا، واژه خوف