ضدّ را با ضدّ ايناس از كجا؟

با امام النّاس نسناس از كجا؟»

باز او لاحول مى‌كرد آتشين‌

«كاعتراض من برُو كفرست و كين»

اندرين بود او كه شيخ نامدار

زود پيش افتاد بر شيرى سوار

شير غرّان هيزمش را مى‌كشيد

بر سر هيزم نشسته آن سعيد

تازيانه‌ش مار نر بود از شرف‌

مار را بگرفته چون خَرزن به كف‌

ديدش از دور و بخنديد آن خديو

گفت «آن را مشنو، اى مفتون، ز ديو»

از ضمير او بدانست آن جليل‌

هم ز نور دل بلى نعم الدّليل‌

خواند بر وى يك به يك آن ذو فنون‌

آنچه در ره رفت بر وى تاكنون‌

بعد از ان در مشكل انكار زن‌

برگشاد آن خوش سراينده دهن‌

ك «آن تحمّل از هواى نفس نيست‌

آن خيال نفس تُست، آنجا مه‌ايست‌

گرنه صبرم مى‌كشيدى بارِ زن‌

كَى كشيدى شير نر بيگار من؟»

يك گزى ره كه بدان سو مى‌روى‌

همچو گز قطب مساحت مى‌شوى‌