خنده‌اى زد زن كه «خه خه، ريش بين‌

اين سفر گيرىّ و اين تشويش بين‌

خود ترا كارى نبود آن جايگاه‌

كه ببيهوده كنى اين عزم راه؟»

گفت نافرجام و فحش و دمدمه‌

من نتابم باز گفتن آن همه‌

از مثل وز ريشخند بى‌حسيب‌

آن مريد افتاد از غم در نشيب‌

اشكش از ديده بجست و گفت او

«با همه، آن شاه شيرين نام كو؟»

گفت «آن سالوس زرّاقِ تهى،

دام گولان و كمند گمرهى،

صد هزاران خام ريشان همچو تو

اوفتاده از وى اندر صد عُتُو

گر نبينيش و سلامت واروى‌

خير تو باشد، نگردى زو غوى‌

لاف كيشى كاسه ليسى طبل‌خوار

بانگ طبلش رفته اطراف ديار»

بانگ زد بر وى جوان و گفت «بس‌

روزِ روشن از كجا آمد عسس؟

نورِ مردان مشرق و مغرب گرفت‌

آسمانها سجده كردند از شگفت‌

آفتاب حق برآمد از حَمل‌

زير چادر رفت خورشيد از خَجَل‌

تُرّهات چون تو ابليسى مرا

كَى بگرداند ز خاك اين سرا؟

مظهر عزّست و محبوب بحق‌

از همه كرّوبيان برده سَبق‌

كَى شود دريا ز پوزِ سگ نجس؟

كَى شود خورشيد از پُف منطمس؟

مَه فشاند نور و سگ وع وع كند

سگ ز نور ماه كَى مَرتع كند؟

چون تو ننگى جفت آن مقبول روح‌

چون عيال كافر اندر عقد نوح‌

گر نبودى نسبت تو زين سرا

پاره پاره كردمى اين دم ترا

رو دعا كن كه سگ اين موطنى‌

ور نه اكنون كردمى من كردنى»

بعد از ان پرسان شد او از هر كسى‌

شيخ را مى‌جست از هر سو بسى‌

پس كسى گفتش كه «آن قطب ديار

رفت تا هيزم كشد از كوهسار»

آن مريد ذو الفقار انديش تفت‌

در هواى شيخ سوى بيشه رفت‌

ديو مى‌آورد پيش هوش مرد

وسوسه، تا خُفيه گردد مَه ز گرد

«كاين چنين زن را چرا اين شيخ دين‌

دارد اندر خانه يار و همنشين؟