باز كردم، دانه بديدم. چشم عبرت باز نكردم تا دام بديدمى به طمع دانه در دام شدم.

به دانه نارسيده در دام افتادم. پايم به دام بسته شد و دانه به دست نيامد. چنين باشد (پروانه به طَمْع نور در نار افتاد، چون مرغ به طمع دانه در دام آيد) صيّاد مرا بگرفت از جفت و بچه جدا كرد و به بازار آورد. اين مرد مرا بخريد و در زندان قفس باز داشت من از سوز درد فرقت ناليدن گرفتم. او از سر غفلت و شهوت سماع مى‌كرد. و از درد من غافل و بى‌خبر:

آن مرغك بيامد مرا گفت اى بى‌چاره، چند نالى كه سبب حبس تو اين ناله تو است. من عهد كردم كه تا در اين زندان باشم نيز ننالم. سليمان- 7- بخنديد و مرد را گفت اين مرغك مى‌گويد عهد كرده‌ام كه تا در زندان باشم نيز ننالم. مرد قفس پيش خواست و در او بر كشيد و مرغ را رها كرد و گفت من اين را از براى آواز دارم چون مرا بانگ نخواهد كرد او را چه خواهم كرد. تفسير ابو الفتوح، ج 1، ص 459 و شيخ عطّار در اسرار نامه اين حكايت را به شكلى كه با گفته مولانا نزديك‌تر است به نظم آورده گويد: