«غ»

(قصّه عثمان كه بر منبر برفت) (351) (غافلى هم حكمت است و اين عمى) (397) (غافلى هم حكمت است و نعمت است) (398) (غير اين عقل تو حق را عقلهاست) (495) (غير معشوق ار تماشايى بود) (439) (غير هفتاد و دو ملّت كيش او) (342)

«ف»

(فَازن بالحُرَّه پى اين شد مَثَل) (117) (فتنه‌ها و شورها انگيخته) (504) (فردى ما جفتى ما نز هواست) (558) (فعل توست اين غصّه‌هاى دم به دم) (494) (فعل تو وافى است زو كن ملتَحد) (454) (فقر از اين رو فخر آمد جاودان) (313) (فقر فخرى از گزاف است و مجاز) (106) (فقر فخرى بهر آن آمد سَنى) (441) (فقر فخرى را فنا پيرايه شد) (441) (فهم و خاطر تيز كردن نيست راه) (28)

«ق»

(قاضيانى كه به ظاهر مى‌تَنَند) (386) (قالَ اطعمنى فإنّى جائعٌ) (12) (قدر آن ذرّه تو را افزون دهد) (492) (قد رجعنا من جهاد الأصغريم) (65) (قرض ده كم كن ازين لقمه تنت) (430) (قصد جفت ديگران كردم ز جاه) (514) (قصّه آن آبگير است اى عنود) (386) (قصّه اصحاب ضروان خوانده‌اى) (256) (قصّه راز حليمه گويمت) (360) (قصّه عثمان كه بر منبر برفت) (351) (قوّت از حق خواهم و توفيق و لاف) (66) (قول بنده ايش شاء اللَّه كان) (492) (قول پيغمبر شنو اى مجتبى) (257) (قول پيغمبر قبولُه يُفرض) (275) (قوم ديگر سخت پنهان مى‌روند) (307) (قوم گفتندش كه كسب از ضعف خلق) (44) (قوم يونس را چو پيدا شد بلا) (462)

«ك»

(كار كوثر چيست كه هر سوخته) (516) (كافران اندر مرى بوزينه طبع) (18) (كاله حكمت كه گم كرده دل است) (219) (كان چه جاهل ديد خواهد عاقبت) (294) (كان رسول حق بگفت اندر بيان) (589) (كان للَّه بوده‌اى در ما مضى‌) (343) (كان للَّه دادن آن حبّه است) (398) (كاو چه آميزد ز اغراض نهان) (22) (كاو نبى وقت خويش است اى مريد) (441) (كاى خدا تو منفقان را ده خَلَف) (164) (كاى خدايا منفقان را سيردار) (99) (كاى رهاننده مرا از وصف زشت) (236) (كاى محبّ عفو از ما عفو كن) (134) (كاين تأنى پرتو رحمان بود) (426) (كاين سه را خصم است بسيار و عدو) (52) (كرد خدمت مر عمر را و سلام) (72) (كرد مردى از سخنرانى سؤال) (513)