(شكر كه مظلومى و ظالم نه‌اى) (601) (شه چو حوضى دان و هر سو لوله‌ها) (118) (شهوت از خوردن بود كم كن ز خور) (457) (شيخ كاو ينظر بنور اللَّه شد) (190) (شيخ مى‌شد با مريدى بى‌درنگ) (486) (شير و گرگ و روبهى بهر شكار) (126)

«ص»

(صالحان امّتم خود فارغ‌اند) (285) (صبر از ايمان بيابد سر كله) (174) (صد خورنده گنجد اندر گرد خوان) (438) (صد ره و مخلص بود از چپ و راست) (324) (صدق احمد بر جمال ماه زد) (485) (صد هزاران پادشاهان نهان) (181) (صلح كن با اين پدر عاقى بهل) (410) (صورتى كان بر وجودت غالب است) (81) (صوفى ابن الوقت باشد اى رفيق) (12) (صوفيان تقصير بودند و فقير) (171) (صوفى‌اى بدريد جبّه در حرج) (433) (صوفى‌اى در باغ از بهر گشاد) (369) (صوفى‌اى در خانقاه از ره رسيد) (170) (صيد دين كن تا رسد اندر تَبَع) (407)

«ط»

(طاعت عامه گناه خاصگان) (227) (طالب الدّنيا و توفيراتها) (589) (طايفه نخجير در وادىّ خوش) (40) (طعمه بنموده به ما و آن بوده شست) (167)

«ظ»

(ظلمت چَه به كه ظلمتهاى خلق) (61) (ظلّ ذلّت نفسه خوش مضجعى است) (412) (ظلم مستور است در اسرار جان) (295)

«ع»

(عارفى پرسيد از آن پير كشيش) (554) (عاريه است اين كم همى‌بايد فشارد) (585) (عاشق است او را قيامت آمده است) (540) (عاشقان را شادمانى و غم اوست) (439) (عاشق او را قيامت آمده است) (540) (عاشقى بوده است در ايّام پيش) (532) (عاصيان وَ اهل كبائر را به جهد) (285) (عاقبت جوينده يابنده بود) (533) (عاقل اوّل بيند آخر را به دل) (314) (عاقلى بر اسب مى‌آمد سوار) (200) (عالَمى را لقمه كرد و دركشيد) (64) (عَجِّلوا الطّاعات قبل الفوت گفت) (223) (عرش معدن‌گاه داد و معدلت) (463) (عشقهايى كز پى رنگى بود) (16) (عفو كن تا عفو يابى در جزا) (505) (عفوهاى جمله عالم ذرّه‌اى) (516) (عقل چون جبريل گويد احمدا) (53) (عقل دو عقل است اوّل مكسبى) (382) (عقل ديگر بخشش يزدان بود) (382) (عقل هر عطّار كاگه شد از او) (534) (عمر خود را در چه پايان برده‌اى) (293) (عيسى مريم به كوهى مى‌گريخت) (300)