(درگذر از فضل و از جلدى و فن) (565) (درگذشت از وى نشانى آن چنان) (569) (در مثالى بسته گفتى رأى را) (53) (در ميان امّت مرحوم باش) (529) (در نُبى شاركهُمُ فرمود حق) (431) (در نگر اى سايل محنت زده) (371) (در وجود تو شوم من منعدم) (112) (در وضو هر عضو را وردى جدا) (388) (در يكى پيهى نهى تو روشنى) (236) (در يكى گفته رياضت سود نيست) (26) (دست اشكسته برآور در دعا) (436) (دست بر ديگ نوى چون زد فتى‌) (605) (دست مى‌دادش سخن او بى‌خبر) (385) (دشمن طاووس آمد پرِّ او) (17) (دل بيارامد به گفتار صواب) (594) (دل نباشد غير آن درياى نور) (295) (دلوها وابسته چرخ بلند) (600) (دُمّ گاو كُشته بر مقتول زن) (299) (دور توست ايرا كه موساى كليم) (162) (دوزخ آن بود و سياستگاه سخت) (221) (دوزخ آن خشم است و خصمى بايدش) (365) (دوزخ از وى هم امان جويد به جان) (400) (دوست حق است و كسى كش گفت او) (339) (دوست دارد يار اين آشفتگى) (84) (دوست همچون زر بلا چون آتش است) (185) (دو قبيله كاوس و خزرج نام داشت) (242) (ده مرو ده مرد را احمق كند) (257) (ديد پيغمبر يكى جوقى اسير) (335) (ديد در ايّام آن شيخ فقير) (286) (ديد صد چندان كه وصفش كرده بود) (513) (ديد عرش و كرسى و جنّات را) (548) (ديد مريم صورتى بس جان‌فزا) (322) (ديد موسى يك شبانى را به را) (195) (ديده را ناديده مى‌آريد ليك) (305) (ديده و دل هست بين اصبعين) (304) (ديگرى آمد كه بگذشت اين صفر) (397) (ديو اگر عاشق شود هم گوى برد) (586) (ديو حرص و آز و مستعجل تگى) (560) (ديو گر خود را سليمان نام كرد) (367) (ديو گرگ است و تو همچون يوسفى) (531) (دى يكى مى‌گفت عالم حادث است) (401)

«ذ»

(ذرّه‌اى سايه‌ى عنايت بهتر است) (588) (ذرّه‌اى گر در تو افزونى ادب) (492) (ذكر با او همچو سبزه‌ى گلخن است) (160)

«ر»

(راز پنهان با چنين طبل و عَلَم) (411) (راز گويان با زبان و بى‌زبان) (567) (راست بينى گر بُدى آسان و زَب) (416) (راست فرمود آن سپهدار بشر) (549) (راست فرموده است با ما مصطفى) (294) (راست مى‌فرمود آن بحر كرم) (229) (راست نايد بر شتر جفت جوال) (103) (ربع قرآن هر كه را محفوظ بود) (270)