(آن يكى نحوى به كشتى در نشست) (119) (آن يكى ياران و ديگر رخت و مال) (454) (آن يكى يارى پيمبر را بگفت) (316) (آن ينابيع الحكم همچون فرات) (541) (آينه جان نيست الّا روى يار) (157)

«ا»

(ابر برنايد پى منع زكات) (8) (ابلهان گفتند مجنون را ز جهل) (496) (احتما اصل دوا آمد يقين) (123) (احتماها بر دواها سرور است) (123) (احتياطش كرد از سهو و خباط) (170) (احمد آخر زمان را انتقال) (396) (اختلاف عقلها در اصل بود) (274) (از أ لم نشرح دو چشمش سرمه يافت) (571) (از اويس و از قرَن بوى عجب) (378) (از ترهّب نهى كرده است آن رسول) (528) (از جهان دو بانگ مى‌آيد به ضد) (375) (از خدا جوييم توفيق ادب) (8) (از خيال حرب نهراسيد كس) (513) (از دَم حبّ الوطن بگذر مَايست) (387) (از دو پاره پيه اين نور روان) (220) (از سبب انديشه كرد آن ذو لباب) (281) (از سر امرود بن يعنى چنان) (106) (از سوى دوزخ به زنجير گران) (339) (از سوى معراج آمد مصطفى) (540) (از صحابه خواجه‌اى بيمار شد) (211) (از ضمير او بدانست آن خليل) (558) (از طعام اللّه و قوت خوش گوار) (464) (از عصا مارى و از استن حنين) (98) (از على آموز اخلاص عمل) (143) (از غرورى سركشيديم از رجال) (412) (از قضا سركنگبين صفرا فزود) (6) (از قضا موشى و چغزى با وفا) (567) (از كتاب و اوستاد و فكر و ذكر) (382) (از كمال حزم و سوء الظّن خويش) (338) (از منجّم بود در حكمش هزار) (261) (از هليله قبض شد اطلاق رفت) (6) (از يك اشكم چون رسد حرّ و سفيه) (551) (اژدهايى خرس را در مى‌كشيد) (206) (اسب تازى بر نشست و شاد تاخت) (15) (اسب جانها را كند عارى ز زين) (22) (استخوانها رفته جمله جان شده) (504) (استن حنّانه از هجر رسول) (96) (أسلم الشيطان آنجا شد پديد) (586) (اشتر آمد اين وجود خار خوار) (92) (اشتر و گاو و قُچى در پيش راه) (564) (اشترى را ديد روزى استرى) (413) (اشك خواهى رحم كن بر اشك‌بار) (35) (اصلشان بد بود آن اهل سبا) (301) (اصل ما را حق پى بانگ نماز) (313) (اكثر اهل الجنّه البُله اى پدر) (370) (الشّقىُ من شقى فى بطن الام) (140) (الضّيافه للغريب و القرى) (562) (الكياسه و الأدب لَاهل المَدَر) (562)