بل جفا را هم جفا جَفّ القلم‌

و آن وفا را هم وفا جفّ القلم‌

«آن يكى گستاخ رو اندر هرى‌

چون بديدى او غلام مهترى‌

در خراسان بود دولت بر مزيد

زان كه پيدا شد خراسان را عميد

صد غلامش بود ترك ماه‌روى‌

سرو قامت سيم ساعد مشك بوى‌

هر يكى در گوش دُرّى شب فروز

شب شده از عكس آن دُر همچو روز

با كلاه شقه و با طوق زر

سر به سر سيمين برو زرين سپر

با كمرهاى مرصّع بر ميان‌

هر يكى را نقره خنگى زير ران‌

هر كه ديدى روى آن يك لشكرى‌

دل بدادى حالى و جان بر سرى‌

از قضا ديوانه‌اى بس گرسنه‌

ژنده‌اى پوشيده پاى برهنه‌

ديد آن خيل غلامان را ز دور

گفت از آن كيستند اين خيل حور

خواجه شهرى جوابش داد راست‌

كاين غلام آن عميد شهر ماست‌

چون شنيد اين قصّه آن ديوانه زود

اوفتاد اندر سر ديوانه دود

گفت اى دارنده عرش مجيد

بنده پروردن بياموز از عميد

«زان كه مى‌بافى همه روزه بپوش‌

زان كه مى‌كارى همه ساله بنوش‌