مأخذ آن مطلبى است كه در شرح حال ديو جانس نقل كرده‌اند به طريق ذيل:

وقتى او را ديدند ميان روز با فانوس روشن مى‌گرديد. سبب پرسيدند. گفت انسان مى‌جويم. سير حكمت در اروپا، تأليف مرحوم فروغى، ص 77.

و اين مضمون را مولانا در غزليات بدين گونه نظم فرموده است:

در كتاب تاريخ الفلاسفة اليونانيين، ترجمه عبد الله بن حسين المصرى، از زبان فرانسه، چاپ مطبعة التمدن (1904)، ص 122 آمده است كه ديو جينس‌

«مَشَى ذَاتَ يَومٍ وَقتَ الظَّهيَرة بمصبَاحٍ فَسُئلَ عَن ذَلكَ فَقَالَ لَعَلِّى ابصُرُ رَجُلًا، يُحكَى انَّهُ صَرَخَ باعلَى صَوته فى الحَارَات قَائلًا يَا رجَالُ وَ صَارَ يُكَرِّرُهَا حَتَّى انفَضَّت الَيه جُملةٌ منَ العَالَم فَطَرَدَهُم بعَصَاهُ وَ قَالَ لَهُم انَا اطلُبُ الرِّجَالَ وَ مَالكُم‌[1]»

نظير اين عمل يعنى روز با چراغ در كوچه در پى مرد گشتن را فيدروس به فيلسوف مشهور ديگر ايسوفوس نسبت داده است. كتاب 3 ف 19 (از افادات دانشمند محقق آقاى مجتبى مينوى).

[ص 181 قصص مثنوى‌]

[ «صد عطارد را قضا ابله كند»]

841-

به ذيل شماره (97) رجوع كنيد.

[ص 174 احاديث مثنوى‌]

[عارف حق را زبان كُند است و لال‌]

842-

[1] - ديو جانس را در وسط روز چراغ به دست ديدند. از وى پرسيدند چه كار مى‌كنى؟ پاسخ داد در جست و جوى انسانم! وى با صداى بلند گم شده خود را فرا مى‌خواند. و وقتى عده‌اى از اينجا و آنجا به سويش مى‌آمدند با عصا كنارشان مى‌زد و مى‌گفت هنوز گم شده خود- يعنى انسان را- نيافته‌ام!