«جوع رزق جان خاصان خداست‌

كَى زبون همچو تو گيج گداست‌

«هين توكّل كن ملرزان پا و دست‌

رزق تو بر تو ز تو عاشق‌تر است‌

«يك جزيره سبز هست اندر جهان‌

اندر او گاوى است تنها خوش دهان‌

عطا گفته است آن مرد خراسان‌

كه حيوانى است با صد كوه يكسان‌

پس كوهى كه آن را قاف نام است‌

مگر آن جايگه او را مقام است‌

بر او هفت صحرا پر گياه است‌

پس او هفت دريا پيش راه است‌

در آنجا هست حيوانى قوى تن‌

كه او را نيست كارى جز كه خوردن‌

بيايد بامدادان پگاه او

خورد آن هفت صحرا پر گياه او

چو خالى كرد حالى هفت صحرا

بياشامد به يك دم هفت دريا

چو فارغ گردد از خوردن به يك بار

نخفتد شب دمى از رنج و تيمار

كه فردا من چه خواهم خورد اينجا

همه خوردم چه خواهم كرد اينجا

دگر روز از براى او جهاندار

كند صحرا و دريا پُر دگر بار

«آن يكى با شمع بر مى‌گشت روز

گرد بازارى دلش پر عشق و سوز