[هود گرد مؤمنان خطى كشيد]

60-

مأخذ آن روايتى است كه ثعلبى در قصص الانبيا صفحه 53 نقل مى‌كند بدين طريق:

وَ كَانَ هُودٌ وَ مَنْ مَعَهُ قَد اعْتَزَلُوا فى حَظيرَةٍ مَا يُصيُبهُمْ منَ الرِّيح الَّا مَايَلينَ جُلُودَهُمْ وَ تَلَذُّ به الْأَنْفُسُ، وَ انَّهَا منْ عَادٍ لَطَعَنَ (لتَطْغَى ظ) فَتَحْملَهُمْ مَا بَيْنَ السَّمَاء وَ الْارْض وَ تَدْمَغُهُمْ بالْحجَارَة حَتَّى هَلَكُوا

[1].

و در تفسير ابو الفتوح (ج 2، ص 416) اين حكايت چنين آمده است:

هود و قومش به صحرا آمدند و حظيره‌اى ساختند از گل. آن باد كه به ايشان رسيدى نرم شدى و نسيمى گشتى با راحت. و چون به عاد رسيدى چنان سخت شدى كه شتر با هودج و مردم در او نشسته بر گرفتى. و بر هوا بردى و بر زمين زدى و هلاك كردى.

اين مطلب در دفتر ششم ص 604 و ص 667 [6/ 2191 و 4815] مكرر شده است.

[ص 10 قصص مثنوى‌]

[1] - حضرت هود( ع) و پيروانش‌[ هنگام بادهاى شديد] به جايگاهى( كه ساخته بودند) پناه مى‌بردند. در نتيجه وقتى باد مى‌وزيد پوستشان را نوازش مى‌داد و برايشان لذتبخش بود. اما همين باد وقتى به قوم عصيانگر عاد مى‌وزيد آنها را از جا مى‌كند و به بالا مى‌برد و به تخته سنگها مى‌كوبيد. قوم عاد اين چنين به هلاكت رسيدند.