[قصه شيبان‌]

61-

مأخذ آن روايت ذيل است كه حافظ ابو نعيم اصفهانى در ترجمه حال شيبان راعى مى‌آورد:

وَ كَانَ يَذْهَبُ الَى الْجُمُعَة فَيَخُطُّ عَلَى غَنَمه فَيَجى‌ءُ، فَيَجدُهَا عَلَى حَالَتهَا لَمْ تَتَحَرّكَ‌[1].

حلية الاوليا، طبع مصر، ج 8، ص 317 نيز رجوع كنيد به: صفة الصفوة، چاپ حيدر آباد، ج 4، ص 340- 339 و النجوم الزاهرة، طبع مصر، مطبعة دار الكتب، ج 2، ص 32 اين مطلب را مولانا در دفتر ششم مثنوى ص 667 [6/ 4815] نيز آورده است.

[ص 10 قصص مثنوى‌]

[مرگ مومن مثل‌]

62-

ظاهراً اشاره است به احاديثى كه در شيرينى و خوشى مرگ بر مؤمنان وارد است از قبيل:

الْمَوْتُ رَيْحَانَةُ الْمُؤْمن، الْمُؤَمنُ يَمُوتُ بعَرَق الْجَبين‌[2]

. [1] كنوز الحقايق، چاپ هند، ص 136، 138. و حديثى كه به موجب آن ملك الموت به صورت جوانى زيبا با لباس خوب و بوى خوش بر مؤمنان ظاهر مى‌شود. احياء العلوم، طبع مصر، ج 4، ص 334 [ص 326 شرح مثنوى‌]

______________________________ [1]

الْمَوْتُ رَيْحَانَةُ الْمُؤْمن (1)

نوادر الراوندي صفحه 10 (1) مرگ براى مؤمن همچون گلى خوشبوست.

[1] - او( شيبان) براى اين كه گله‌اش از هر گزندى در امان باشد دورشان خطى مى‌كشيد. آنگاه به نماز جمعه مى‌رفت. هنگامى كه بر مى‌گشت گله همچنان در جايشان بى حركت مانده بودند.

[2] - مرگ براى مؤمن همچون گلى خوشبو( مطلوب) است. مؤمن به همان سادگى كه عرق بر پيشانيش مى‌نشيند مرگ را مى‌پذيرد.