و زمخشرى در وصف جبل لكام مى‌گويد: «وَ فيْه يَسْكُنُ الْابْدَالُ يُقَالُ هُمْ تسْعُونَ، كُلَّمَا تُوُفىَّ وَاحدٌ منْهُمْ قامَ بَدَلُهُ مَكَانَهُ وَ انَّمَا يَرْحَمُ اللَّهُ عبَادَهُ وَ يَنْظُرُ لَهُمْ بدُعَائهمْ قَالَ:

وَ قَالَ ابُودُلَفٍ الْخَزْرَجىُّ:

ربيع الابرار، باب الارض. [ص 129 شرح مثنوى‌]

[بوزينه و تقليد استاد]

30-

ربيع الابرار، باب الوحوش. [ص 134 شرح مثنوى‌]

[1] - در آنجا( كوه لُكام) ابدال ساكن هستند. گفته‌اند تعدادشان نه نفر است. هر گاه يكى از آنان در گذرد ديگرى جايگزين وى مى‌شودو خداوند نسبت به اين بندگان و خواسته‌هايشان، با نظر رحمت مى‌نگرد. شاعر گفته است: در شام و لبنان ساكن شو زيرا سرزمين ابدال است، بزرگانى كه به اوج تقرب رسيده‌اند.

ابو دلف خزرجى نيز گفته است:

در جوار شاهان و نزديكان ايشان به سر مى‌برم همان طورى كه در جوار ابدال كه ساكن لكام هستند به سر برده‌ام.

[2] - اى كاش آنان همچون بوزينگان كه تقليدشان بى چون و چرا است، از رفتار و اخلاق انسانها تقليد مى‌كردند.