[دشمن طاووس آمد، پرِّ او]

27-

مثلى قديم و ديرينه است و مفادش اين است كه زيبايى و هر كمالى حسد را بر مى‌انگيزد و موجب هلاك مى‌شود.

ابوالفضل ميكالى خاص الخاص ثعالبى، ربيع الابرار، باب المال و الكسب. [ص 110 شرح مثنوى‌]

[مى بلرزد عرش از مدح شقى‌]

28-

مأخوذ است از مضمون اين حديث:

اذَا مُدحَ الْفَاسقُ غَضبَ الرَّبُّ و اهْتَزَّ لذَلكَ الْعَرْشُ‌[2].

جامع صغير ج 1 ص 34 و با حذف لذلك كنوز الحقائق ص 10 و نزديك است بدان روايت ذيل:

انَّ اللَّهَ لَيَغْضبُ اذَا مُدحَ الْفَاسقُ‌[3]. احياء العلوم، ج 2 ص 58

[ص 4 احاديث مثنوى‌]

[كَم كسى زابدال حق آگاه شد]

29-

«وَ انَّما سُمُّوا ابْدَالًا لوَجْهَيْن وَجْهٍ انَّهُ كُلَّمَا مَاتَ رَجُلٌ بُدِّلَ مَكَانَهُ آخَرُ لتَمَام الْارْبَعينَ وَ وَجْهٍ آخَرَ انَّهُمْ بَدَّلُوا اخْلَاقَهُمُ السَّيِّئَةَ وَ رَاضَوا انْفُسَهُمْ حَتَّى صَارَتْ مَحَاسنُ اخْلَاقهمْ حلْيَةَ اعْمَالهمْ»[4]. نوادر الاصول، چاپ مصر، ص 70

______________________________ [1]

اذَا مُدحَ الْفَاسقُ اهْتَزَّ لذَلكَ الْعَرْشُ وَ غَضبَ الرَّبُّ (1).

مجموعةورام جلد 2 صفحه 234 (1) چون بدكارى را بستايند عرش به لرزه و خدا به خشم در آيد.

[1] - تمكّن و دارايى گاهى موجب هلاكت صاحبش مى‌شود همانطورى كه طاووس را به خاطر پر زيبايش مى‌كشند.

[2] - براستى كه ستايش از بدكار موجب خشم خداست.

[3] - چون بدكارى را بستايند عرش به لرزه و خدا به خشم در آيد.

[4] - وجه تسميه ابدال به دو دليل است: 1- با درگذشت يكى از آنان- پس از چهل سال- ديگرى جايگزين وى مى‌شود، 2- ايشان اخلاق زشت خود را به اخلاق نيكو بدل مى‌كنند به طورى كه زينت اعمالشان مى‌شود.