«نه چنان بازى است كاو از شه گريخت‌

سوى آن كمپير كاو مى‌آرد بيخت‌

مگر باز سپيد شاه برخاست‌

بشد تا خانه آن پير زن راست‌

چو ديدش پير زن برخاست از جاى‌

نهادش در بَر خود بند بر پاى‌

سبوسى او خوش اندر پيش او كرد

نهادش آب و مشتى جو فرو كرد

كجا آن طعمه بُدْ اندر خور باز

كه باز از دست شه خورد از سر ناز

كژىِّ مخلب و چنگال بديدش‌

بدان تا چينه برچيند بچيدش‌

به آخر هم نچيد آن چينه را باز

به صد سختى تپيدن كرد آغاز

همه بالش ببرّيد و پَرَش كند

كه تا با وى بماند بوك يك چند

ز هر سويى در آمد لشكر شاه‌

بدان سان باز را ديدند، ناگاه‌

به شه گفتند حال پير زن باز

كه چون سرگشته شد ز آن پير زن باز

شهش گفتا چه گويم با چنين كس‌

جوابش آنچه او كرده است از اين بس‌

تو باز خاص بُدى در وثاق پير زنى‌

چو طبل باز شنيدى به لا مكان رفتى‌