[هر كه نور حق بر او تابيد، رَست‌]

261-

مستند آن در ذيل شماره (56) نقل شده است. [1] [ص 43 احاديث مثنوى‌]

[كن حذر از سبزه‌هاى مزبله‌]

262-

مقتبس است از مضمون خبر ذيل: [2]

ايَّاكُمْ وَ خَضْراءَ الدِّمَن‌[1].

كنوز الحقائق، ص 43 و شبيه بدان روايت ذيل است: [3]

نعْمَةُ الْجَاهل كَرَوْضَةٍ عَلَى مَزْبَلَةٍ[2].

و اين خبر در مجموعه امثال از شخصى به نام محمد بن محمود كه از علما و ادباى عصر خويش بوده و به زبان تازى شعر نيكو مى‌سروده است جزء احاديث نبوى مذكور است.

و نسخه خطى اين كتاب كه در روز شنبه 27 رجب سال 575 نوشته شده متعلق است به دانشمند محترم آقاى جلال همايى استاد فاضل دانشگاه تهران.

[ص 43 احاديث مثنوى‌]

[در دل مؤمن شود حكمت مقيم‌]

263-

مناسب است با سخن مولاى متقيان على- 7 [4]

خُذ الْحكْمَةَ أَنَّى كَانَتْ فَإنَّ الْحكْمَةَ تَكُونُ في صَدْر الْمُنَافق فَتَلَجْلَجُ في صَدْره حَتَّى تَخْرُجَ فَتَسْكُنَ إلَى صَوَاحبهَا في صَدْر الْمُؤْمن الَّذينَ يَصْلُحُونَ إذَا فَسَدَ النَّاسُ‌[3].

ربيع الابرار، باب العلم و الحكمة، شرح‌

______________________________ [1] مقتبس است از مضمون حديث ذيل:

انَّ اللَّهَ تَعَالَى خَلَقَ خَلْقَهُ فى ظُلْمَةٍ فَالْقىَ عَليْهمْ منْ نُوره فَمَنْ اصَابَهُ منْ ذلكَ النُّوْر اهْتَدَى وَ مَنْ اخْطَأَهُ ضَلَّ (1).

جامع صغير، ج 1، ص 96 و فتوحات مكيَّة، ج 2، ص 81 [ص 6 احاديث مثنوى‌] (1) خداى متعال، خلق را در حالى كه همه جا ظلمت بود آفريد. سپس نورش را بر آنان تابانيد. از آن نور به هر كس رسيد هدايت شد و به هر كس نرسيد به گم راهى افتاد.

[2]

قَامَ رَسُولُ اللَّه ص خَطيباً فَقَالَ: أَيُّهَا النَّاسُ إيَّاكُمْ وَ خَضْرَاءَ الدِّمَن. قيلَ: يَا رَسُولَ اللَّه، وَ مَا خَضْرَاءُ الدِّمَن؟ قَالَ: الْمَرْأَةُ الْحَسْنَاءُ في مَنْبت السَّوْء.

كافى ج 5 ص 332 ح 4.

رسول خدا 6 براى سخنرانى ايستاد و فرمود: اى مردم، بپرهيزيد از خَضْرَاءَ الدِّمَن، پرسيدند: خَضْرَاءَ الدِّمَن چيست؟! فرمود: زن زيباروى از خانواده‌اى بد.

[3] و شبيه بدان روايت ذيل است از مجموعه ورام ج 2 ص 17:

قَالَ أَميرُالْمُؤْمنين 7: نعْمَةُ الْجَاهل كَرَوْضَةٍ عَلَى مَزْبَلَةٍ

[4] در نهج‌البلاغة ص 481 79-

وَ قَالَ 7: خُذ الْحكْمَةَ أَنَّى كَانَتْ فَإنَّ الْحكْمَةَ تَكُونُ في صَدْر الْمُنَافق فَتَلَجْلَجُ في صَدْره حَتَّى تَخْرُجَ فَتَسْكُنَ إلَى صَوَاحبهَا في صَدْر الْمُؤْمن الَّذينَ يَصْلُحُونَ إذَا فَسَدَ النَّاسُ.

[1] - از گُل روييده در مزبله پرهيز كنيد.

[2] - نعمتى كه از سوى جاهل عطا شود همچون گل روييده در مزبله است.

( ارزش و اصالت ندارد.)

[3] - حكمت را از هر جا كه بود به دست آور( حتّى از منافق)، زيرا حكمت در سينه منافق بى‌قرار است و سرانجام او را رها كرده و در سينه مؤمن، كه جايگاه واقعى اوست، مستقر مستقر مى‌شود.