اسمهايى كه مفرد و جمع آنها يكسان است‌

واژه‌هايى در قرآن وجود دارد كه بر مفرد و جمع، به طور يكسان اطلاق مى‌شود.

بخشى از اين واژه‌ها به قرار ذيل است:

طاغوت: «وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ»[1]؛ و كسانى كه كفر ورزيده‌اند، سرورانشان طاغوتند كه آنان را از روشنايى به سوى تاريكيها به در مى‌برند.

«يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَ قَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ»[2]؛ مى‌خواهند داورىِ ميان خود را به سوى طاغوت ببرند، با آن كه قطعاً فرمان يافته‌اند كه بدان كفر ورزند (در تفسير، مراد از طاغوت، كعب بن اشرف، سر كرده يهوديان است).

«وَ الَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوها»[3]؛ و آنان كه خود را از طاغوت به دور مى‌دارند تا مبادا او را بپرستند (مراد از طاغوت، بتهاست).

مفسران طاغوت را مصدر «طَغى‌» و اصل آن را «طَغَيوت» بر وزن «فَعَلوت» دانسته‌اند؛ مانند «رهبوت» و «رحموت»؛ با اين تفاوت كه «ياء» بر «واو» مقدّم شده و بر اثر اعلال به «الف» تغيير يافته و سرانجام به طاغوت تبديل شده است.[4]

انسان: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ، ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ، إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ»[5]؛ به راستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم. سپس او را به پست‌ترين [مراتب‌] پستى بازگردانيديم؛ مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‌اند كه پاداشى بى‌منّت خواهند داشت.

«وَ الْعَصْرِ، إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ، إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا»[6]؛ سوگند به عصر كه واقعاً انسان‌

[1] . بقره/ 257.

[2] . نساء/ 65.

[3] . زمر/ 17.

[4] . إعراب القرآن( منسوب به الزجّاج)، ص 763، باب 42.

[5] . تين/ 4- 6.

[6] . عصر/ 1- 3.