والاخرين لا يحزنك قول قريش: انك مجنون، انك مجنون، وعن الدين مفتون، فان الفاضل من فضله. (بحارالانوار، ج 18، ص 205)

بنابراين، اين‌ها مقدمه‌اى براى پاسخ برخى شبهات است؛ مثلا برخى از نويسندگان معاصر مى‌گويند: بعضى از شناخت‌ها درونى است. برخى كه مى‌گويند: خاتميت از درون نگرى، يعنى خود پيامبر شناخته مى‌شود. اين روش استدلال غلط است، اين‌كه ما در پذيرفتن شخص پيامبر دقت مى‌كنيم تا پيامبر از راه دلائل عقلى برايمان اثبات شود، بعد از اين‌كه پيامبرى ثابت شد، ديگر معنا ندارد ما بخواهيم صفات و خصوصيات را به دليل عقلى اثبات كنيم، اين‌كه برخى مى‌گويند: قيامت دليل عقلى ندارد، درست نيست؛ زيرا وقتى ما قرآن و حجيت آن را پذيرفتيم، اين دليل بر قيامت است. بعضى از شبهات بى‌مورد است؛ بنابراين، به طريق صحيح پيامبر را اين‌طور مى‌شناسيم و اين شناخت ما از پيامبر علاوه بر دليل نقلى و روايى، دليل عقلى هم دارد و آن قاعده لطف است. نگوييد: اين دور است، زيرا ابتدا پيامبرى اثبات مى‌شود و با اثبات اين سرمنشأ، بقيه امور نيز ثابت مى‌گردد؛ بنابراين شايستگى او بايد به طور كامل قبل از پيامبرى روشن شود و به حد كمال برسد. يك حركت صعودى را شروع كند و بعد شروع كند به يك حركت نزولى از حق كه حامل پيام حق هم هست، به سوى خلق. از روى برداشتى كه ما داريم پيامبر از همان آغاز نبوت با بصيرتى كامل و قلبى آگاه و روشن با آرامش كامل به استقبال وحى رفت.

فرق بين وحى رسالى و الهام‌

آقاى حامد ابوزيد براى اين‌كه اثبات كند كه معناى قرآن به پيامبر وحى شده و الفاظ از پيامبر است، به آيه‌ وَ أَوْحَيْنا إِلى‌ أُمِّ مُوسى‌ أَنْ أَرْضِعِيهِ‌ (قصص/ 7) «ما به مادر موسى الهام كرديم كه او را شير ده» استناد مى‌كند. حامد ابوزيد مى‌گويد: وحى بر پيامبر نيز چنين است. ايشان وحى رسالى را با الهام خلط كرده‌اند. الهام، القاء خاطره بر ذهن طرف است. طرف يك چيزى را حس مى‌كند، اما نه منشأش را مى‌داند و نه مى‌داند كه از كجاست؛ هيچ آشنايى با آن ندارد، فقط يك خاطره‌اى است كه با آن آشنا مى‌شود، حتى ممكن است القاء شيطانى باشد؛ چنان‌كه خداوند مى‌فرمايد: وَ لا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ وَ إِنَّ الشَّياطِينَ لَيُوحُونَ إِلى‌ أَوْلِيائِهِمْ لِيُجادِلُوكُمْ وَ إِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّكُمْ لَمُشْرِكُونَ‌ (انعام/ 121) «و از آنچه نام خدا بر آن برده نشده است مخوريد، چراكه آن قطعاً نافرمانى است؛ و درحقيقت، شيطان‌ها به دوستان خود وسوسه مى‌كنند تا با شما ستيزه نمايند؛ و اگر اطاعتشان كنيد، قطعاً شما هم مشركيد.»