... كسانى كه كتاب آسمانى به آن‌ها داده‌ايم [يهود و نصارى‌] آن را چنان كه شايسته آن است، مى‌خوانند آن‌ها به پيامبر اسلام ايمان مى‌آورند.

و يا در آيه ديگر مى‌فرمايد: لكِنِ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ مِنْهُمْ وَ الْمُؤْمِنُونَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ‌ (نساء/ 162)

ولى راسخان در علم از آن‌ها و مؤمنان (از امت اسلام) به تمام آنچه بر تو نازل شده و آنچه پيش از تو نازل گرديده، ايمان مى‌آورند.

در مقابل مكرر به كسانى اشاره كرده است كه با وجود اين‌كه اين هدايت عام به آن‌ها رسيده است، هدايت را نپذيرفته و از آن بهره نبرده‌اند: الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ‌ (انعام/ 6/ 12)

فقط كسانى كه سرمايه‌هاى وجود خويش را از دست داده و گرفتار خسران شدند، ايمان نمى‌آورند.

بنابراين، قرآن بيانى است براى همه مردم، اما نصيحت تنها دل‌هاى پرهيزگاران را مى‌لرزاند و در آن‌ها مؤثر مى‌افتد و تنها ايشانند كه اين هدايت و موعظه را مى‌پذيرند.

2. حمل بار گناه ديگران ممكن است يا نه؟

قرآن بارها از اين حقيقت سخن گفته است كه هر كس خود، بار گناه و كرده خويش را به دوش مى‌كشد و كسى عمل و گناه ديگرى را سنگين بار نمى‌كند. از جمله آيات ذيل به اين موضوع مى‌پردازد:

و هيچ گنهكارى گناه ديگرى را متحمل نمى‌شود. وَ لا تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ إِلَّا عَلَيْها (انعام/ 164)

و آن كس كه گمراه گردد، به زيان خود گمراه شده است و هيچ گنهكارى گناه ديگرى را متحمل نمى‌شود. وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّما يَضِلُّ عَلَيْها وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌ وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا (اسراء/ 15)

هيچ گنهكارى بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‌كشد و اگر شخص سنگين بارى ديگرى را براى حمل گناه خود بخواند، چيزى از آن بر دوش نخواهد گرفت، هرچند از نزديكان او باشد! وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌ وَ إِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلى‌ حِمْلِها لا يُحْمَلْ مِنْهُ شَيْ‌ءٌ وَ لَوْ كانَ ذا قُرْبى‌ (فاطر/ 18)