محتواى روحى و فكرى و اجتماعى بوده و خواهد بود. مسلمانان هماره اهتمام فراوانى به حفظ و نگهدارى و فراگيرى قرآن كريم به خرج مى‌دادند. پيامبر عظيم الشأن اسلام نيز كه رهبرى جامعه و تدبير امور امت اسلامى را به عهده داشتند، شناخت دقيقى از تاريخ و رسالت‌هاى انبياى پيشين و سردمداران تحريف كتب آسمانى داشتند، بنابراين، به هيچ‌عنوان نمى‌توان پذيرفت كه پيامبر اسلام اهتمام به قرآن نداشتند و حتّى بر عكس افراد مخصوصى قرآن را مى‌نوشتند. از طرف ديگر پيامبر بر مسأله قرآن حريص بودند و شدت اخلاص آن حضرت در اين امر غير قابل ترديد است. (شريعتى، 1384، ص 13 و 19) حال آيا مى‌توان باور كرد با اين همه اهتمام مسلمانان و پيامبر اكرم، قرآن در زمان آن حضرت تنظيم نشده باشد و خليفه احساس خطر مى‌كند و دستور تنظيم و گردآورى قرآن را مى دهد؟

5- ختم قرآن در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم‌

از بخارى نقل شده است كه: «پيامبر اكرم به عبدالله بن عمرو كه قرآن را در هر شب ختم مى‌كرد، أمر فرمودند كه در هر هفت شب يا هر سه شب قرآن را ختم نمايد ...»[1]. اين داستان در كتب حديثى أهل سنت معروف و مشهور است.

6- عرضه قرآن بر پيامبر

مولف كتاب جمع قرآن از قول ذهبى نقل مى‌كند: ان الذين عرضوا القرآن على النبى سبعة: عثمان بن عفان و على بن ابى طالب عليه السلام و ابىّ و ابن مسعود و زيد و ابوموسى و ابوالدرداء؛ كسانى كه قرآن را بر پيامبر عرضه كردند هفت نفرند .... از اين دسته روايات به خوبى استفاده مى‌شود كه اين گروه قرآن را در زمان پيامبر گردآورى كرده بودند و بر پيامبر عرضه كردند. ابن حجر در كتاب فتح البارى مى‌نويسد: «كلّه قدكتب و جمع فى عهد النبى؛ همه قرآن در زمان پيامبر نوشته و گردآورى شد». (ايازى، همان، صص 32- 34) اين دسته از اخبار، كسانى را كه مى‌گويند قرآن بعد از پيامبر جمع‌آورى شده را دچار مشكل نموده به‌طورى كه ايشان كلمه «جمع» در اين اخبار را به معناى «حفظ» گرفته‌اند، اما غافل از اين‌كه حافظان قرآن تعدادشان خيلى بيش از اين‌ها بوده است. مگر نقل نمى‌كنند در جنگ يمامه و ...

[1] . أن‌النبى صلى الله عليه و آله و سلم قد أمر عبدالله بن عمرو بن العاص بأن يختم القرآن فى كل سبع ليال أو ثلاث مرة و قد كان يختمه فى كل ليلة ...