مسأله در تضاد است. (خويى، 1416، ص 256) آيت‌الله معرفت در پاسخ به اين اشكال مى‌گويند: تواتر نص قرآن، تواتراصولى نيست، بلكه مراد حصول يقين به وحى بودن آن است و اين به وسيله هر مستند موثقى به دست مى‌آيد.

نكته: البته درست است كه منظوراز اين تواتر، تواتر اصولى نيست؛ اما روش جمع‌آورى كه اين روايات بيان مى‌كنند، هيچ‌گونه يقين و اطمينانى براى وحى بودن كل قرآن و عدم تحريف ايجاد نمى‌كنند. چون مستند به دو شاهد غير معصوم است كه خالى از خطا نيستند. اگر اين روايات به تنهايى مستند ما باشند اطمينان‌آور نيستند؛ اما با مويدات ديگرى كه وجود دارد مانند تاييد امام على عليه السلام و ديگر ائمه مى‌توان به اطمينان رسيد.

پاسخ ششم: شبهه ايجاد تحريف در قرآن‌

پاسخ آيت‌الله خويى به اين روايات اين است كه اگر اين روايات و نحوه جمع را بپذيريم، از اين طريق راهى براى تحريف گشوده‌ايم؛ و فرقى بين تحريف به نقصان و تحريف به زياده نيست؛ يعنى احتمال هر دو تحريف در قرآن راه مى‌يابد؛ زيرا وقتى خود پيامبر كه قرآن بر او نازل شده است بر جمع قرآن نظارت نداشته باشد و ديگران با حدس و گمان و شاهد بخواهند اين كار را انجام دهند هيچ تضمينى وجود ندارد كه اشتباهاً چيزى از قرآن كم يا به آن اضافه نشده باشد. در حالى كه به اجماع مسلمانان زيادتى در قرآن راه نيافته است. پاسخ آيت‌الله معرفت اين است كه هيچ ملازمه‌اى بين نحوه جمع قرآن كه روايات جمع مى‌گويند با تحريف وجود ندارد و احتمال تحريف، صرف يك احتمال است كه دليلى بر آن وجود ندارد.

نكته: اين‌كه آيت‌الله معرفت مى‌گويند، اگر روش جمع اين روايات را بپذيريم، ملازمه‌اى وجود ندارد، به نظر درست نمى‌آيد؛ چون اگر استناد ما فقط به همين روايات باشد، ملازمه قطعاً وجود دارد و در امور مهمه حتى كوچك‌ترين احتمال هم سلب اعتماد مى‌نمايد.

جمع قرآن از نگاه قرآن‌

بسيارى از آيات قرآن دلالت واضح و روشنى بر تدوين و كتابت اين كتاب آسمانى در زمان خود پيامبر دارد كه به برخى از آن‌ها اشاره مى‌كنيم:

آيات تحدى‌

خداوند در آيه 13 سوره هود مى‌فرمايد: أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَياتٍ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌ يا مى‌گويند، آن (قرآن) را به دروغ‌