كه شركت كنندگان در جنگ يمامه كشته شدند، ابوبكر به عمر و زيد بن ثابت دستور داد تا جلو درب مسجد بنشينند و هر كس چيزى به عنوان قرآن آورد و دو شاهد مرد براى آن داشته باشند، بپذيرند و آن را ثبت كنند.[1]

6- روايت محمد بن سيرين: محمد بن سيرين نقل مى‌كند كه عمربن خطاب كشته شد، در حالى كه قرآن جمع نشده بود.[2]

جهت اختصار بقيه 22 روايت را نقل و ذكر نمى‌كنيم و به مناسبت پاسخ‌ها به آن‌ها اشاره خواهد شد. آيت‌الله خويى در پايان روايات مى‌گويند: اين اخبار خبر واحد هستند و در پاسخ به اين روايات شش دليل ذكر مى‌كنند. اين دلايل عبارتند از: 1- تناقض درونى روايات 2- تناقض مفهومى اين روايات با روايات جمع در زمان پيامبر 3- تعارض روايات جمع با متن قرآن 4- مخالفت روايات جمع باحكم عقل 5- تضاد اين روايات بااجماع مسلمانان 6- گشودن راه تحريف در قرآن.

نقد وبررسى پاسخ ها

1- اولين دليل اين است كه اين روايات تناقض درونى دارند؛ بنابراين نمى‌شود به اين روايات اعتماد كرد. براى روشن شدن تناقضات درونى اين روايات 11 مورد ذكر مى‌كنند كه به چند مورد از آن‌ها اشاره مى‌كنيم.

1- زمان جمع‌آورى قرآن: ايشان زمان جمع‌آورى قرآن را از نظر اين روايات سه دسته مى‌كنند: زمان ابوبكر، عمر و عثمان، به اين معنا كه برخى روايات زمان جمع را به زمان ابوبكر نسبت مى‌دهند و برخى ديگر آن را به زمان عمر منتسب مى‌كند و برخى ديگر به زمان عثمان نسبت مى‌دهند و اين‌ها با هم متعارضند و نمى‌توان براى مدعا به آن‌ها استناد كرد.

زمان ابوبكر: تصريح روايت اول و دوم و چهارم واز ظاهر برخى ديگر استفاده مى‌شود؛

زمان عمر: تصريح روايت هفتم و دوازدهم است؛

زمان عثمان كه از ظاهر روايت دوم استفاده مى‌شود؛

[1] . و روى هشام بن عروة، عن ابيه قال: لما قتل اهل اليمامه امر ابوبكر عمربن الخطاب و زيد بن ثابت فقال اجلسا على باب المسجد، فلايأتينكما احد بشيئى من القرآن تنكرانه يشهد عليه رجلان الا اثبته.

[2] . و روى محمد بن سيرين: قال: قتل عمر و لم يجمع القرآن؛