3- 4. وحى تكوينى مخصوص حيوانات: مانند آيه 68 سوره نحل كه مى‌فرمايد: «و پروردگارت به زنبور عسل وحى كرد كه از كوه‌ها و از درختان و از آنچه داربست مى‌كنند، خانه‌هايى براى خود برگيرند ...»[1]

اين وحى كه امر غريزى و فطرى نيز ناميده شده است، (معرفت، 1371، ج، ص 31) اختصاص به زنبور عسل ندارد و شامل همه‌ى حيوانات مى‌گردد و با وحى اصطلاحى به غايت متفاوت است. (براى تفصيل، ر. ك: موحدى ساوجى، 1383، ص 129- 128).

3- 5. الهام به انسان: مانندآيات 7 سوره قصص و 11 سوره مائده كه مى‌فرمايد: (مائده/ 11)[2] «و به مادر موسى وحى كرديم كه او را شير ده ...» و «و زمانى كه به حواريون وحى كردم كه به من ايمان آوريد و به فرستاده‌ام‌] نيز [.»

با توجه به اين‌كه مادر حضرت موسى عليه السلام پيامبر نبوده و بنابر قولى كه حواريون نيز پيامبر نبوده‌اند- چنان‌كه از ظاهر آيه مستفاد است- وحى در اين دو آيه‌ى شريفه، از مقوله‌ى وحى تشريعى جدا و در جرگه‌ى الهام به قلب قرار مى‌گيرد. بيشتر مفسران همين قول را اختيار كرده‌اند: (طباطبايى، 1397 ق، ج 16، ص 7؛ طبرسى، 1379 ق، ج 4، ص 240؛ طوسى، 1409 ق، ج 8، ص 131)

3- 6. وسوسه‌ى شياطين: چنانكه درآيه 121 و 112 سوره انعام آمده است: «و همانا شياطين به دوستان خود القاء مى‌كنند تا با شما به مجادله برخيزند.»[3] و: «و اين‌چنين براى هر پيامبرى دشمنى از شيطان‌هاى انسى و جنى قرار داديم، كه برخى‌شان فريب‌كارانه سخن آراسته را به برخى ديگر القاء مى‌كنند.»[4]

3- 7. وحى به فرشتگان: نظير: «زمانى كه پروردگارت به فرشتگان وحى فرمود كه به‌

[1] . وَ أَوْحى‌ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً وَ مِنَ الشَّجَرِ وَ مِمَّا يَعْرِشُونَ

[2] . وَ أَوْحَيْنا إِلى‌ أُمِّ مُوسى‌ أَنْ أَرْضِعِيهِ( قصص/ 7)

وَ إِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوارِيِّينَ أَنْ آمِنُوا بِي وَ بِرَسُولِي‌( مائده/ 111)

[3] . وَ إِنَّ الشَّياطِينَ لَيُوحُونَ إِلى‌ أَوْلِيائِهِمْ لِيُجادِلُوكُمْ( انعام/ 121)

[4] . وَ كَذلِكَ جَعَلْنا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَياطِينَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلى‌ بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً وَ لَوْ( انعام/ 112)