3- قرآن هماورد طلبيده و به عنوان معجزه، مخالفان خود را به تحدى فراخوانده است؛ (بقره/ 23؛ يونس/ 38؛ هود/ 13) اما احاديث قدسى فاقد چنين ويژگى هستند.

4- برخى از احكام فقهى- مانند لزوم طهارت هنگام مس كلمات آن، حرمت قرائت برخى آيات در حالاتى خاص و ...- ويژه‌ى قرآن است و شامل احاديث قدسى نمى‌شود.

2- 4. وحى و شعر

شعر از هنرهاى زيباست كه عرب آن‌ها را «آداب الرفيعه» مى‌نامد؛ و هدف آن به تصوير كشيدن زيبايى طبيعت است. شعر، زيبايى طبيعت را با خيال به تصوير مى‌كشد و اعجاب و شادى ما را از زيبايى طبيعت با واژگان بيان مى‌كند. (زيدان، 1983 م، ج 1، ص 53) البته برخى از عروضيان تعريف ديگرى از شعر عرضه داشته و مقصود از آن را سخن مقفا و موزون دانسته‌اند؛ كه اين تعريف، درحقيقت معرفى «نظم» به شمار آمده و شعر را در مرز واژگان و الفاظ محصور ساخته است. شعر هميشه در قالب وزن و قافيه ارائه نمى‌گردد و شاعر همواره ناظم نيست؛ هرچند سخن موزون تاثيرگذارتر و زيباتر است. (همان، ص 54) با اين همه، شعر در نزد عرب عصر جاهلى، ويژگى‌هاى نظم را نيز با خود به همراه داشته است و سخنى موزون و مقفا به شمار مى‌آمده كه هدف از آن زيبايى هنرى بوده است. (طه حسين، 1981 م، ج 1، ص 64؛ براى تفصيل بيشتر، ر. ك: علوى نژاد، 1382، ج 33، ص 185- 183) در آيات متعددى از قرآن كريم، شاعران به شدت مورد مذمت قرار گرفته و با صفاتى همچون: بى‌ايمانى، گمراه‌سازى، عمل نكردن به گفته‌هاى خويش و سرگردانى در هر وادى و عرصه (و شايد عرصه‌هاى ثروت و قدرت) ياد شده‌اند: «و شاعران را گمراهان پيروى مى‌نمايند؛ آيا نديده‌اى كه آنان در هر وادى و عرصه‌اى سرگردانند؟ و اين‌كه ايشان مى‌گويند آنچه را عمل نمى‌كنند.»[1] گويا اين صفات، مشعر به عليت بوده است؛ از اين رو، شاعران مومن و نيك‌كردار كه خدا را زياد به ياد آورده و به مبارزه با ستمگران مى‌پردازند، استثناء شده‌اند: «مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال نيك انجام دهند و خدا را زياد ياد نمايند و پس از آن‌كه مورد ستم واقع شدند يارى خواهند.»[2]

[1] . وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ أَ لَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وادٍ يَهِيمُونَ وَ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ ما لا يَفْعَلُونَ( شعراء/ 226- 224)

[2] . إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيراً وَ انْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ( شعراء/ 227)