مواردى از كتاب «الانتصار» كه در ردّ «ابن راوندى» نوشته، كوركورانه اتهام قول به تحريف را متوجه شيعه ساخته مى‌نويسد: «جماعتى از شيعيان، امت اسلامى را متهم مى‌كنند كه به سراغ قرآن رفته هم از آن كاسته و هم بدان افزودند.[1]»

ما اين گروه كه خود را به شيعه منسوب كنند نمى‌شناسيم اما به‌طور يقين مى‌دانيم حتّى يك شيعه از هيچ‌يك از طايفه‌هاى آنان قائل به زياد شدن قرآن نيست، چرا كه همه شيعيان اجماع دارند كه هرگز چيزى بر قرآن افزوده نشده است همان‌طور كه در سخنان «علّامه طبرسى» خوانديم. اين گفته‌ها از مثل او خيلى عجيب نيست، تعجب از «قاضى عبد الجبار بن احمد» از سران معروف معتزله است كه مى‌نويسد: «يكى از كشمكشها، مخالفت گروهى از شيعيان رافضى است؛ همانان كه افزايش و كاهش را در قرآن روا دانسته و گفته‌اند: قرآن در عصر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله چندين برابر قرآن موجود بوده تا جايى كه گفته‌اند: سوره احزاب بار يك شتر بوده و قرآن، دستخوش تحريف و دگرگونى گشته، هم بدان افزوده و هم از آن كاسته شده است. آنان ناخودآگاه تحت‌تاثير ملحدانى قرار گرفته‌اند كه آنها را از دين خارج ساخته‌اند.»[2]

اين تهمت دروغين از كسى مانند اين دانشمند محقق، بسيار شگفت و دور از انتظار است. از اين گذشته افزون بودن سوره احزاب بر مقدار فعلى، سخن معروف بزرگان مشهور اهل سنت است.[3] به راستى چگونه اين مطلب بر قاضى عبد الجبار پنهان مانده و آن را به شيعيان بى‌گناه نسبت داده است!

[پاسخ ابن طاووس‌]

در اين‌جا مناسب مى‌دانيم سخنان ارزنده و جالب «ابن طاووس» را در پاسخ‌

[1] . الانتصار، تحقيق دكتر نيبرج، صص 6، 106، 107، 159 و 164.

[2] . شرح اصول الخمسه، ص 601.

[3] . به ص 15 مراجعه كنيد.