نمى‌تواند غير از اين قرآن متواتر باشد كه در دسترس همگان است وگرنه، لازم آيد خداوند ما را به برنامه‌اى مكلف سازد كه از طاقت و توانمان خارج است [و خداوند حكيم چنين تكليفى نمى‌كند].

بنابراين، واجب است اخبار را بر همين قرآن موجود عرضه كنيم و «اخبار نقيصه» هرگاه بر اين قرآن عرضه شود با آن مخالف است چون مى‌گويد:

اين قرآن با قرآنى كه بر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نازل شده فرق دارد و چه تكذيبى از اين شديدتر است.»[1]

«سيد محمد مهدى طباطبائى بحر العلوم» (متوفاى 1155 ه. ق) نيز در كتاب «فوائد الاصول» مى‌گويد: «همه دانشمندان اسلامى- از عهد رسالت تا امروز- اتفاق‌نظر دارند كه بايد به قرآن مراجعه كرد و در اصول و فروع به آيات محكمش تمسك جست، بلكه واجب مى‌دانند احاديث هم بر قرآن عرضه و با آن سنجيده شود همان‌طور كه اين دستور در اخبار متواتر آمده است.»

سپس مى‌افزايد: «حجّت و معيار، همين قرآن است كه اصل و قرائتش هردو متواتر است و قرائت‌ها يا آياتى كه متواتر نيستند ارزش و اعتبارى ندارند.»[2]

تا اين‌جا روشن شد كه روايات عرض، با تحريف قرآن مغايرت دارد، اما محدث نورى گفته است: «دستور عرضه روايات بر كتاب خدا از جانب پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و در زمان حياتش صادر شده ولى كاستى و دگرگونى در قرآن، بعد از وفات پيامبر صلّى اللّه عليه و آله رخ داده است.»

سپس اضافه مى‌كند: «روايات عرض كه از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله رسيده مقدار بسيار ناچيزى است و با رخ دادن تحريف بعد از او و قابل اجرا نبودن آن دستور، هيچ منافاتى ندارد.»[3]

[1] . براى آگاهى بيشتر ر. ك: بروجردى، البرهان، ص 116 و 117.

[2] . به نقل بروجردى، البرهان، ص 118- 120.

[3] . فصل الخطاب، ص 362 و 363.