خوردن و آشاميدن وى نشود و هنگام كمبود آب، آب‌هاى قوم ثمود ميان آنان و ناقه قسمت شود، ازاين‌رو يك روز، آنها مى‌نوشيدند و يك روز، شتر. روايت شده است كه روزى كه نوبت شتر بود، مردم به جاى آب، از شير فراوان شتر- كه خود، معجزه‌اى الهى بود- مى‌نوشيدند.

شايد تنها، آب آشاميدنى مردم تقسيم مى‌شد؛ نه آبى كه با آن زمين را آبيارى مى‌كردند يا دام‌ها مى‌نوشيدند. شاهد آن، آمدن لام عهد تعريف بر سر كلمه «ماء»، در سوره قمر است: «وَ نَبِّئْهُمْ أَنَّ الْماءَ قِسْمَةٌ بَيْنَهُمْ». در حديث است كه رسول اكرم صلى الله عليه و آله و مسلمانان در غزوه تبوك، از ديار قوم صالح گذشتند. پيامبر صلى الله عليه و آله چاهى را كه آن ناقه از آن مى‌نوشيد، به مسلمانان نشان داد و به آنان دستور داد كه از آن چاه بنوشند و ديگر آب‌هايى را كه برداشته بودند، بريزند. علما گفته‌اند كه پيامبر با وحى آگاه شده بود.[1]

سرگذشت سدوم‌

قوم لوط- كه ساكن شهر سدوم بودند- اخلاق پستى داشتند و از انجام دادن كارهاى ناشايست پيش چشم ديگران پرهيز نداشتند. خداوند براى پند و سرزنش آنان، از زبان لوط مى‌فرمايد: «وَ تَأْتُونَ فِي نادِيكُمُ الْمُنْكَرَ»[2]. در ميان آنان كارهاى ناپسند و ناشايست و ظلم و ستم رواج داشت؛ به گونه‌اى كه شهرتش آفاق را پر كرده بود و در كارهاى زشت به آنان مثل زده مى‌شد.

در برخى از كتاب‌هاى ادبى عربى آمده است كه ساره، همسر حضرت ابراهيم‌

[1] . بنگريد به: تفسير المنار، ج 8، ص 502 و 503. اين تفسير بر رواياتى كه درباره ويژگى‌هاى ناقه و بچه آن آمده و نشانه‌هاى جعلى بودنشان، هويداست، خط بطلان كشيده است. اين حديث را بخارى در صحيح خود، كتاب انبياء، ج 4، ص 181، باب« آن‌چه درباره ثمود وارد شده» آورده است.

[2] . عنكبوت، 29:« و در محافل خود، پليدكارى مى‌كنيد.»