تربيت از عرصه‌هاى عينى و حقيقى زندگى بشر است و اگر براساس امور غير واقعى و خيالى بنا شود، خيلى زود فرو مى‌ريزد؛ چون زير بناى درستى ندارد.

افزون بر اين، قرآن نيازى به تمسّك به داستان‌هاى تخيّلى ندارد؛ زيرا زندگى پر فراز و نشيب بشر پر از ماجراها و تجربه‌هاى زشت و زيبايى است كه آيندگان مى توانند از آن درس گيرند؛ چراكه خواسته‌هاى زندگى در گذشته، حال و آينده، يكسان است.

چكيده سخن آن‌كه قصه در قرآن، آزموده‌هايى عينى و واقعى در زندگى بشر است كه آيينه عبرتى فراروى آينده قرار مى‌دهد و به دو دليل، فرض و خيال نيست:

1. با وجود فراوانىِ تجربه‌ها و ماجراهاى پندآموز گذشته پر پيچ و خم زندگى انسان، نيازى به پناه بردن به داستان‌هاى تخيّلى يا عاميانه نيست.

2. پايه ريزى يك آيين براساس پندارها و انگاره‌ها، سبب مى‌شود كه آن آيين در در آستانه فروپاشى و نابودى قرار گيرد و سيل واقعيت‌ها، آن را از بين ببرد؛ به ويژه آن‌گاه كه پندار تخيّلى، آشكار و رسوا شود.

دگرانديش‌هاى نوپيدا

در برابر ديدگاه ياد شده، برخى برآنند كه در همه يا بيشتر داستان‌هاى قرآنى از روش «فولكلور» استفاده شده است. اين روش به طريق فنّ خطابه مى‌ماند كه از مشهورات و داستان‌هاى شناخته شده عاميانه بهره مى‌گيرد. اين گروه معتقدند كه قصه‌هاى قرآن كريم به شيوه خطابى وبدون پايبندى به مضمون قصه، پُلى براى هدايت و ارشاد مردم است. برخى نيز مى‌گويند: امكان دارد كه داستان‌هاى قرآن، تنها تمثيلاتى براى نزديك ساختن حقايق به اذهان مردم باشد. اين گونه ديدگاه‌ها، زياده روى نسبت به قرآن است.