نعمت‌هاى اين سرزمين در زمان كورش به همدان و ديگر سرزمين‌هاى معروف آن روزگار برده مى‌شد.

جلگه‌هاى اين سرزمين پهناور، انبوه از درختان ميوه است و كشت سيب‌زمينى و چغندر قند در دشت‌هاى آن از پيشه‌هاى اصلى ساكنان آن در گذشته بوده است.

در آذربايجان به جز دانه‌هاى گياهى، تاكستان، گردو و ديگر محصولات كشاورزى، گندم زمستانى نيز با موفقيت كشت مى‌شود. داغستان نيز از گذشته تاكنون، منطقه ممتازى براى كشاورزى بوده است. دام‌هاى بسيارى نيز در دامنه‌هاى كوه‌هاى آن مى‌چرند. در آن‌جا گندم، ذرت، سيب زمينى، سبزيجات و مو وجود دارد. آب و هواى گرجستان هزاران سال است كه براى كشت گياهان دانه دار، به ويژه ذرت، انگور، مركبات و چغندر قند، مناسب مى‌باشد.[1]

اين محصولات در همه جاى اين سرزمين يافت مى‌شود. هم‌چنين گله‌هاى بزرگ دام در سراسر اين منطقه پراكنده است.

از آن‌چه به طور خلاصه، ياد كرديم، به خوبى درمى‌يابيم كه سرزمين‌هاى مجاور سد، توان تأمين آذوقه كارگران و مهندسان سازنده سد را دارا بوده‌اند؛ بى آن‌كه مشكلى در عمليات كمك‌رسانى و تداركات پيش آيد.

مواد خام لازم، شامل آهن، مس، زغال و چوب و نيز چهارپايان براى انتقال مصالح به محل مورد نظر، به حد كفايت وجود داشته است. نيروى كار ارزان هم فراوان بوده است. دانش ايرانيان و طرح و نقشه دقيق كورش، زمينه‌هاى لازم را براى اتمام موفقيت‌آميز بزرگ‌ترين سد جهان، فراهم ساخت؛ سدى كه قرآن از آن به‌

[1] . آن گونه كه جغرافياى تاريخى حكايت مى‌كند، اين سرزمين هزاران سال است كه با همه دانه‌هاى خوراكى آشناست و در آثار باستانى آن، شيشه‌هايى پر از غلات و حبوبات، مانند گندم، ذرت، نى‌شكر و برنج يافت شده است( بنگريد به: مواطن الشعوب الاسلاميّه، قفقازيا، ص 62- 69، به نقل از مفاهيم جغرافيّة فى القصص القرآنى، ص 311).